Ωραία μέρα...

                Καλησπέρα σας. Είναι άλλη μια από αυτές τις μέρες που θες να τα χώσεις σε όλους και σε όλα χωρίς λόγο και αιτία. Δεν σκέφτεσαι όσο καθαρά θα ήθελες να σκεφτείς και αυτό γιατί πάντα, όπως και να ξεκινήσει η μέρα σου, έρχεται κάτι για να σε προβληματίσει. Όχι δεν έχω νεύρα. Απλά νιώθω ότι είμαι μόνος σε μια πυκνοκατοικημένη πόλη.

                Σηκώθηκα το πρωί έτοιμος να βγάλω ένα πρόγραμμα για την καλύτερη αξιοποίηση των ημερών που θα ακολουθήσουν. Ξύπνησα από τις ηλιαχτίδες που έμπαιναν από το μισάνοικτο παράθυρο του δωματίου μου και έπεφταν με "δύναμη" πάνω στο κρεβάτι μου. Δεν μπορείς να πεις ότι ένιωθα ότι η μέρα ήταν από αυτές που δεν πρέπει να χάσεις ξαπλωμένος στο κρεβάτι, αλλά ήταν μια όμορφη ανοιξιάτικη μέρα όπως και να το κάνεις, που χαίρεσαι να είσαι έξω.

                Έτσι άφησα τον σχεδιασμό που είχα κάνει στο μυαλό μου στην άκρη, σηκώθηκα από το κρεβάτι, ετοιμάστηκα και βγήκα έξω. Αποφάσισα να κινηθώ προς το κέντρο της πόλης που μένω, που παρά το καυσαέριο και την τρελή ηχορύπανση που είναι οι "μόνιμοι" κάτοικοι της, έχει και μερικά ενδιαφέροντα πράγματα να επισκευτείς. Έβαλα τα ακουστικά στα αυτιά μου και άρχισα να περπατάω ενώ rock κομμάτια έπαιζαν στο ραδιόφωνο.

                Μετά από 40-45 λεπτά "ταξιδιού" ήμουν σε αυτό που ο κόσμος ονομάζει κέντρο πολιτισμού. Άρχισα να περπατάω ανάμεσα στον κόσμο παρατηρώντας  τα ρούχα τους, τις κινήσεις τους, τις εκφράσεις τους. Δεν μου πήρε πολύ ώρα για να καταλάβω ότι κανείς από αυτούς δεν ήταν πραγματικά χαρούμενος...και όχι γιατί όλοι είχαν δύσκολη μέρα μέχρι στιγμής ή επειδή είχαν πολλά προβλήματα στο μυαλό τους, που μερικοί μπορεί πράγματι να είχαν, αλλά επειδή έτσι είναι η φύση τους. Τους χαμογελάς και τρομάζουν, τους μιλάς και τρέχουν, τους ρωτάς κάτι και αναρωτιούνται μετά γιατί μπορεί να τους ρώτησες, τι ήθελες να αποσκοπήσεις από αυτούς. Πέρα από αυτούς όμως μπορείς να βρεις και τους "τρελούς του χωριού" που πολλές φορές κάθονται-ζούνε μέσα στα στενά και μιλάνε μόνοι τους. Αυτοί όμως τουλάχιστον ΜΙΛΑΝΕ.

                Έτσι ανέβηκα λίγο πιο πάνω στο μοναδικό ψιλό μέρος (λίγα μέτρα πάνω από την θάλασσα) που έχουμε και σκεφτόμουν πόσοι πολλοί μένουμε στις μεγάλες πόλεις αυτής της χώρας και πόσο μόνοι πραγματικά είμαστε. Αυτοί λοιπόν είναι οι "μίζεροι" άνθρωποι της πόλης που κατοικώ εγώ αλλά και άλλα πολλά εκατομμύρια άνθρωποι, οι οποίοι είναι σαν τους προαναφερθέντες. Λίγα μέλη είναι τα κοινωνικά-δραστήρια αυτής της κοινωνίας, έχοντας όρεξη να κάνουν πράγματα και να εξελιχθούν. Προσοχή δεν λέω ότι πρέπει να βγούμε όλοι στον δρόμο και να μιλάμε με άγνωστους, αλλά όταν έρθει η στιγμή να μιλήσουμε, να γελάσουμε, να το κάνουμε χωρίς να διστάζουμε σκεφτόμενοι πάντα αυτή την "τέλεια", επιτρέψτε μου, απογοητευτική εικόνα που έχουμε σε αυτή την κοινωνία, γιατί μέχρι στιγμής αυτή την μορφή έχει.

                Αυτά είχα να πω για τώρα...ελπίζω να μην σας κούρασα και να σας ξαναδώ σύντομα εδώ. :)