Ακόμα ένα χαμένο Σαββατόβραδο (part 1)

Έχω τόσο καιρό να γράψω εδώ που έχω ξεχάσει σχεδόν πως είναι. Το account ήταν ακουμπισμένο στο ράφι της καθημερινότητας και μάζευε την σκόνη που του αναλογούσε. Τα τελευταία χρόνια έγιναν πολλά που έφεραν την ζωή μου πάνω κάτω. Δεν διαμαρτύρομαι γι’ αυτό, μιας και θεωρώ την αλλαγή κάτι αναπόφευκτο μέσα στον κύκλο της ζωής, όπως τον κύκλο του νερού σε αυτό τον πλανήτη, αλλά διαμαρτύρομαι γιατί δεν ήμουν έτοιμος για τόσες αλλαγές μέσα σε ένα μικρό διάστημα.

Ξεκινάει γνωρίζοντας μια κοπέλα.

Ίσως η περίοδος δεν ήταν καλή, ίσως πέρναγα πάλι μια από αυτές τις φάσεις μου, ίσως ήθελα κάτι διαφορετικό από την γνωστή – άγνωστη παρέα μου. Δεν ήταν ότι τσακώθηκα με κάποιον αν θυμάμαι καλά, ήταν μια συνολική απογοήτευση που έκπεμπε από τον κοινωνικό μου κύκλο. Έτσι μου την βάρεσε και έμεινα εκείνο το βράδυ μέσα, δεν βγήκα για ποτό, δεν πήγα να παίξω μπάσκετ με τα παιδιά της γειτονιάς, δεν ήθελα να μιλήσω σε κάποιον που ήξερα από παλιά.

Έβαλα την μουσική να παίζει.

Άνοιξα έναν φυλλομετρητή (browser) και άρχισα να χαζεύω στο διαδίχτυο. Οι ώρες πέρναγαν, και όπως και τώρα, δεν έπαιρνα χαμπάρι. Δεν ξέρω πως και γιατί αλλά βρέθηκα σε λημέρια που είχα χρόνια να πατήσω (όπως και τώρα εδώ). Είχα ιστορία με το chat αυτό, και μάλλον γι’ αυτό επέστρεψα. Δεν πέρασε πολύ ώρα μιλώντας εκεί στο δημόσιο παράθυρο του και μου έσκασε ιδιωτικό μήνυμα, «Καλησπέρα». Δεν πίστευα ότι γίνεται ακόμα αυτό, πίστευα ότι το νέο trend ήταν να στέλνεις φωτογραφίες των γεννητικών σου οργάνων συνοδευόμενο με ένα link που σε οδηγούσε σε κάποιο περίεργο site γνωριμιών.

Έμεινα άφωνος.

Έμεινα άφωνος αλλά απάντησα. Το θέμα του συγκεκριμένου ατόμου, ήταν, ότι του είχα κλέψει το όνομα. Όχι δεν το έκανα επίτηδες, γιατί όπως είπα και πριν, είχα χρόνια να επισκεφτώ αυτό το μέρος. Βέβαια η συζήτηση δεν τελείωσε εκεί. Αυτό ήταν μόνο η αρχή. Η νύχτα πέρασε, ο ήλιος ανέτειλε και εμείς είμασταν ακόμα εκεί και μιλάγαμε. Καιρό είχα να γελάσω τόσο. Νομίζω με είχε συνεπάρει η συζήτηση τόσο που δεν είχα ρωτήσει καν όνομα. Όταν ρώτησα, η απάντηση (της) ήταν "Κ".

Έπρεπε να φύγω και να πάω σχολή, αλλά δεν μπορούσα. Ήθελα να συνεχίσω να μιλάω μαζί της. Της ζήτησα κάποιο μέσω επικοινωνίας. Δεν θυμάμαι πως έγινε η αρχή, αλλά έγινε. Οι μέρες πέρναγαν, βγήκαμε για καφέ, όσο περίεργος και να ήμουν δεν είπε κάτι, δεν έκανε κάποια περίεργη γκριμάτσα με κάποιο χαζό μου αστείο. Όλα κύλησαν φυσιολογικά. Έφυγα ευχαριστημένος, πιστεύοντας ότι μόλις είχα βρει ένα άτομο που μπορούσα να κάνω παρέα.

Δεν ήταν όμως μόνο αυτό.

Είχα βρει ένα άτομο που μου θύμιζε μια άλλη ψυχή, μια ψυχή που είναι χιλιόμετρα μακριά. Κάθε συζήτηση μας ήταν ευχάριστη, δημιουργική και εκπαιδευτική μπορείς να πεις. Μετανιώνω για κάποιες μαλακίες που της είχα πει, κυρίως για να της κερδίσω το ενδιαφέρον, αλλά συνολικά δεν έβγαλα κάτι που δεν είμαι. Δεν έδειξα έναν άλλον εαυτό. Κάποια στιγμή της είπα ότι μου αρέσει και θα ήθελα να ξεκινήσω κάτι μαζί της. Η απάντηση ήταν αρνητική.

Έχασα λίγη πίστη από τον εαυτό μου.

Τι είχα κάνει λάθος; Δεν υπάρχει απάντηση νομίζω σε αυτό. Πολλά μπορεί να είχα κάνει λάθος. Πολλά μπορεί να μην έπρεπε να είχαν ειπωθεί αλλά εκείνη μου είπε ότι δεν ήθελε σχέση. Δεν ξέρω αν την πίστεψα ποτέ ή όχι. Έστω πως ναι.

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                 συνεχίζεται...