RSS Feed (xml)
Όλοι πλέον ξέρουμε ότι στον κόσμο που έχουμε βρεθεί όλα είναι πιθανά και όλα γίνονται. Όπως κάνω σε κάθε «δημοσίευση» μου, έτσι και αυτή την φορά θα προσπαθήσω να γενικεύσω μερικές από τις σκέψεις που με βασανίζουν τρελά το τελευταίο διάστημα.
Αν με ρωτήσεις αν είμαι καλά, η απάντηση που θα πάρεις θα είναι όχι. Αν με ρωτήσεις αν ξέρω τι έχω, η απάντηση που θα πάρεις είναι πάλι όχι. Αν με ρωτήσεις αν μου αρέσει αυτός ο τόπος και αυτή η κοινωνία, η απάντηση που θα πάρεις θα είναι επίσης όχι.
Με τι τα έχω αυτή την φορά; Με όλους και με όλα. Ας το πάρουμε μια φορά και πάλι από την αρχή, ή προσπαθήστε τουλάχιστον να με ακολουθήσετε εσείς οι 2-3 αναγνώστες μου παρακάτω.
Το παιχνίδι «Μάντεψε Ποιος;» φαντάζομαι το γνωρίζεται όλοι και δεν χρειάζεται περεταίρω ανάλυση. Έτσι βλέπω αυτή την στιγμή την κοινωνία μας. Ένα παιχνίδι που ο καθένας διαλέγει μια μάσκα και παίζει τον ρόλο της. Παλιά είχα μια άποψη, ότι ο καθένας που δεν φοράει μάσκα μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του νικητή επειδή κάνει την διαφορά. Ξεχωρίζει μέσα από το κοπάδι και στο τέλος βγαίνει ο νικητής του παιχνιδιού. Ίσως περάσει από πολλές δυσκολίες μέχρι να το πετύχει αυτό και ακόμα μεγαλύτερη πίεση από το περιβάλλον του. Αλλά πάντα, ανά πάσα στιγμή, ξέρει ποιος είναι, που πάει και πώς πάει. Κάτι που θεωρώ ανεκτίμητο.
Σήμερα έχω διαφορετική άποψη γι αυτόν τον «νικητή». Δεν είναι αυτός που δεν φοράει μάσκα αλλά αυτός που φοράει την καλύτερη. Η καλύτερη μάσκα μπορεί να σου ανοίξει ακόμα περισσότερες και καλύτερες πόρτες. Μπορεί να σε κάνει να βρεθείς στο ίδιο περιβάλλον, με άτομα που δεν αξίζεις. Να βρει κάποιος σε σένα, ή καλύτερα στην μάσκα σου, αυτό που ψάχνει και τον κάνει χαρούμενο. Ναι είναι όλα αυτά το κάτι ψεύτικο, το κάτι αστείο αλλά κανείς πλέον δεν ψάχνει για το πραγματικό από την στιγμή που περνάει καλά με την μάσκα που έχει απέναντι του αλλά και πάνω του.
Θυμάμαι τα παλιά τα χρόνια που οι φίλοι σου χαιρόντουσαν με την χαρά σου. Τώρα όταν κάτι καλό συμβεί σε σένα όλοι θέλουν να πάθεις κάτι ώστε να μην μπορέσεις να το χαρείς. Ακόμα και παλιοί γνωστοί που βλέπεις καμιά φορά στον δρόμο έχουν αυτό το ηλίθιο χαμόγελο πάνω τους που με αηδιάζει αφάνταστα. Ειδικά όταν λένε κάτι του style «θα σε πάρω τηλέφωνο να πάμε για καφέ», «θα τα πούμε στο Facebook.» στο τέλος της συζήτησης και αφού μου έχουν περιγράψει την “φανταστική” μέχρι τώρα φοιτητική ζωή που έχουν, spamάρω «Ναι ναι εννοείτε.» ενώ δεν έχω καν, και ξέρω ότι δεν θα συμβεί. Ίσως να είμαι και εγώ ο παράξενος τύπος αλλά δεν το αντέχω καθόλου όλο αυτό το παιχνίδι. Επίσης πώς μπορείς να λες σε κάποιον ότι χάρηκες για την γνωριμία όταν δεν αντάλλαξες μαζί του όλη το βραδύ μια κουβέντα; [ειρωνεία] Μερικοί άνθρωποι απλά με αφήνουν με ανοικτό το στόμα με την ευγένεια τους! [/ειρωνεία]
Αν ποτέ αυτή η κοινωνία βάλει μυαλό και αποφασίσει να παίξει αυτό το παιχνίδι τίμια τότε θα γελάσουμε πολύ. Μέχρι τότε οι λέξεις θα έχουν νόημα μόνο γι αυτούς που λένε την αλήθεια.
Με εκτίμηση, ένας "Φίλος".