Subscribe

RSS Feed (xml)

Powered By

Blogger Template From:
Free Blogger Skins

Powered by Blogger

Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

Οι 2 πλευρές...


    Άλλο ένα βράδυ που με προβλημάτισε πέρασε.Διάφορες διαδικτυακές συζητήσεις πήραν μέρος και κάλυψαν τις κενές ώρες στο σπίτι,μπροστά από τον ηλεκτρονικό υπολογιστή. Άλλες πιο σοβαρές,άλλες περισσότερο φιλικές και άλλες καθαρά στην πλάκα και στα πειράγματα.
    Αλλά εμένα ένα πράγμα με απασχολούσε πολύ και το σκεφτόμουν από νωρίς.
Το ερώτημα; Επιστημονικής φαντασίας, αλλά με βαθύτερο νόημα από ότι φαινόταν.
“Αν μπορούσες να γυρίσεις στο παρελθόν θα άλλαζες μερικές αποφάσεις που έχεις πάρει, και γιατί;”
    Προσπαθούσα να δώσω μια απάντηση που θα ήταν ειλικρινής τόσο για τον έξω κόσμο αλλά άλλο τόσο και για μένα. Είναι εύκολο να πεις κάτι και να κάνεις τους άλλους να το πιστέψουν αλλά τι συμβαίνει με τον εαυτό σου; Οι περισσότεροι από εμάς θα έλεγαν σίγουρα με μια γρήγορη σκέψη “ναι” ή “εννοείτε¨ ή με ειρωνικό ύφος “εσύ τι λες;”. Αν είσαι ένας από αυτούς, τους πολλούς, αυτό το άρθρο δεν είναι για σένα και καλύτερα να σταματήσεις εδώ. Σε άλλη περίπτωση συνέχισε να διαβάζεις.
    Προσπαθούσα λοιπόν να φανταστώ τι τροπή θα είχαν πάρει τα πράγματα αν είχα ακολουθήσει διαφορετικό τρόπο σκέψης σε εκείνες τις κρίσιμες στιγμές. Δεν έχω μια σίγουρη απάντηση για το αν θα ήταν καλύτερα τα πράγματα, αλλά σκεφτόμουν το γιατί έκανα τις κινήσεις που έκανα σε αυτό το Board Game που λέγεται Ζωή. Έχει αλλάξει ο τρόπος σκέψης μου από τότε; Έχω διαφορετικές απόψεις; Μπορεί και τα 2 αλλά μερικά πράγματα θα ήθελα να τα αλλάξω γνωρίζοντας και τις 2 πλευρές του νομίσματος τώρα πλέον. Δεν λέω ότι έχω μετανιώσει, όσο ότι η περιέργεια γι αυτό το διαφορετικό με τρώει αρκετά.   
    Αν υποθέσουμε ότι μέχρι αυτή την στιγμή που μιλάμε όλα στην ζωή μας έχουν γίνει σωστά και όπως θα θέλαμε, έχουμε κάνει λάθος υπόθεση. Είτε έχουμε ακολουθήσει τον σίγουρο δρόμο είτε τον άλλον με τα ρίσκα, το πολύ τρέξιμο, και είμαστε ικανοποιημένoi δεν ξέρουμε τι θα είχε γίνει αν είχαμε αναμείξει τα 2 περάσματα ή αν είχαμε πάρει τελείως διαφορετικά.
    Όλα μοιάζουν τόσο αληθινά σήμερα χωρίς να ξέρουμε αν είναι. Σκεφτείτε το εξής απλό παράδειγμα για να το κάνω πιο κατανοητό.
    Έχουμε ένα νόμισμα στην τσέπη μας που όταν το ψηλαφίζουμε είμαστε σίγουροι ότι το νόμισμα μας είναι γνήσιο, αληθινό, και δεν μπαίνουμε στον κόπο να το βγάλουμε να το δούμε σαν επιφανειακοί άνθρωποι που είμαστε. Έτσι έχουμε την λανθασμένη άποψη για το νόμισμα μας.
    Επειδή ίσως να σας κούρασα με το παραμιλητό μου, αυτό που θέλω να πω είναι ότι όλα τα πράγματα έχουν 2 όψεις ή ίσως και παραπάνω, ανάλογα για τις πόσες μπορεί να δει ή θέλει να δει ο καθένας από εμάς. Αν τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας και με το παρελθόν μας τότε έχουμε λαμπρόν μέλλον μπροστά μας, αλλιώς ας σκεφτόμαστε πιθανούς τρόπους για να φτιάξουμε μηχανές για ταξίδια στο παρελθόν.

Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011

Φόβος...


    Και πάλι ήρθε η νύχτα να μας πάρει στο δικό της παιχνίδι και στην δικιά της μαγεία. Υπάρχει “μαγεία” εκεί έξω άραγε; Αυτό το κάτι που μπορεί να σε πάρει την μια στιγμή από το χέρι και να σε πετάξει ψιλά; Αν ναι ποιοι πραγματικά την ζούνε και ποιοι απλά την βλέπουν με το κιάλι;
    Όλοι έχουμε φτάσει στο σημείο να έχουμε τα μυστικά μας, να κάνουμε γρήγορες επιλογές, να λέμε λόγια που δεν τα εννοούμε,να ζούμε με το ψέμα σαν αλήθεια, να σκεφτόμαστε μόνο ατομικά, και όχι σαν ομάδα,σαν κοινότητα, σαν πολιτισμός, σαν όντα με νοημοσύνη. Ο χρόνος περνάει γρήγορα και τα πράγματα αλλάζουν. Όλα είναι μια μόδα της “στιγμής” άραγε; Σήμερα έτσι, αύριο αλλιώς; Κάνουμε ότι κάνουν οι άλλοι για να μην νιώθουμε διαφορετικοί, να νιώθουμε μέλος μια ομάδας, με τον φόβο μήπως στο τέλος απομονωθούμε φτάνοντας στο σημείο να είμαστε κλεισμένοι σε 4 τοίχους, παρέα μόνο με τον “αληθινό” μας φίλο που λέει 24/7 ψέμματα ή επειδή θέλουμε να τα κάνουμε; Ο καιρός θα το δείξει και αυτό.
    Χαζεύοντας στο net βρήκα ένα μικρό κειμενάκι, απόφθεγμα, που έλεγε:
"Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους, δεν διαμαρτυρήθηκα, γιατί δεν ήμουν Εβραίος .Όταν ήρθαν για τους κομμουνιστές δεν φώναξα, γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής. Όταν κατεδίωξαν τους τσιγγάνους, ούτε τότε φώναξα, γιατί δεν ήμουν τσιγγάνος. Όταν έκλεισαν το στόμα των Ρωμαιοκαθολικών που αντιτάσσονταν στο φασισμό, δεν έκανα τίποτα γιατί δεν ήμουν καθολικός. Μετά ήρθαν να συλλάβουν εμένα ,αλλά δεν υπήρχε πια κανείς να αντισταθεί μαζί μου." 
    Είτε είναι αλήθεια το περιστατικό είτε όχι, με έβαλε σε σκέψεις. Τι θα έκανα στην θέση του; Θα κοίταγα άλλη μια τον εαυτό μου, η θα προσπαθούσα να ενωθώ με τους άλλους για να “πολεμήσουμε” όλοι μαζί χωρίς να ξέρω το τέλος; Εσύ τι θα έκανες;
    Και όχι δεν ψαχουλεύω το παρελθόν και την ιστορία του ανθρώπου για να κρίνω τα λάθη που έχουν γίνει... και ποιος είμαι εγώ άλλωστε για να το κάνω αυτό; Άπλα η ιστορία επαναλαμβάνεται για ακόμη μια φορά και εμείς κλείνουμε τα μάτια μας όπως κλείνουμε κάθε βράδυ τους υπολογιστές μας, σίγουροι ότι την επόμενη μέρα θα είναι εκεί να μας υπηρετήσουν. Τίποτα δεν είναι όμως σίγουρο για την ζωή μας, αυτή την νέα μέρα που ξημερώνει.

Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

Ωραία μέρα...



                Καλησπέρα σας. Είναι άλλη μια από αυτές τις μέρες που θες να τα χώσεις σε όλους και σε όλα χωρίς λόγο και αιτία. Δεν σκέφτεσαι όσο καθαρά θα ήθελες να σκεφτείς και αυτό γιατί πάντα, όπως και να ξεκινήσει η μέρα σου, έρχεται κάτι για να σε προβληματίσει. Όχι δεν έχω νεύρα. Απλά νιώθω ότι είμαι μόνος σε μια πυκνοκατοικημένη πόλη.
                Σηκώθηκα το πρωί έτοιμος να βγάλω ένα πρόγραμμα για την καλύτερη αξιοποίηση των ημερών που θα ακολουθήσουν. Ξύπνησα από τις ηλιαχτίδες που έμπαιναν από το μισάνοικτο παράθυρο του δωματίου μου και έπεφταν με "δύναμη" πάνω στο κρεβάτι μου. Δεν μπορείς να πεις ότι ένιωθα ότι η μέρα ήταν από αυτές που δεν πρέπει να χάσεις ξαπλωμένος στο κρεβάτι, αλλά ήταν μια όμορφη ανοιξιάτικη μέρα όπως και να το κάνεις, που χαίρεσαι να είσαι έξω.
                Έτσι άφησα τον σχεδιασμό που είχα κάνει στο μυαλό μου στην άκρη, σηκώθηκα από το κρεβάτι, ετοιμάστηκα και βγήκα έξω. Αποφάσισα να κινηθώ προς το κέντρο της πόλης που μένω, που παρά το καυσαέριο και την τρελή ηχορύπανση που είναι οι "μόνιμοι" κάτοικοι της, έχει και μερικά ενδιαφέροντα πράγματα να επισκευτείς. Έβαλα τα ακουστικά στα αυτιά μου και άρχισα να περπατάω ενώ rock κομμάτια έπαιζαν στο ραδιόφωνο.
                Μετά από 40-45 λεπτά "ταξιδιού" ήμουν σε αυτό που ο κόσμος ονομάζει κέντρο πολιτισμού. Άρχισα να περπατάω ανάμεσα στον κόσμο παρατηρώντας  τα ρούχα τους, τις κινήσεις τους, τις εκφράσεις τους. Δεν μου πήρε πολύ ώρα για να καταλάβω ότι κανείς από αυτούς δεν ήταν πραγματικά χαρούμενος...και όχι γιατί όλοι είχαν δύσκολη μέρα μέχρι στιγμής ή επειδή είχαν πολλά προβλήματα στο μυαλό τους, που μερικοί μπορεί πράγματι να είχαν, αλλά επειδή έτσι είναι η φύση τους. Τους χαμογελάς και τρομάζουν, τους μιλάς και τρέχουν, τους ρωτάς κάτι και αναρωτιούνται μετά γιατί μπορεί να τους ρώτησες, τι ήθελες να αποσκοπήσεις από αυτούς. Πέρα από αυτούς όμως μπορείς να βρεις και τους "τρελούς του χωριού" που πολλές φορές κάθονται-ζούνε μέσα στα στενά και μιλάνε μόνοι τους. Αυτοί όμως τουλάχιστον ΜΙΛΑΝΕ.
                Έτσι ανέβηκα λίγο πιο πάνω στο μοναδικό ψιλό μέρος (λίγα μέτρα πάνω από την θάλασσα) που έχουμε και σκεφτόμουν πόσοι πολλοί μένουμε στις μεγάλες πόλεις αυτής της χώρας και πόσο μόνοι πραγματικά είμαστε. Αυτοί λοιπόν είναι οι "μίζεροι" άνθρωποι της πόλης που κατοικώ εγώ αλλά και άλλα πολλά εκατομμύρια άνθρωποι, οι οποίοι είναι σαν τους προαναφερθέντες. Λίγα μέλη είναι τα κοινωνικά-δραστήρια αυτής της κοινωνίας, έχοντας όρεξη να κάνουν πράγματα και να εξελιχθούν. Προσοχή δεν λέω ότι πρέπει να βγούμε όλοι στον δρόμο και να μιλάμε με άγνωστους, αλλά όταν έρθει η στιγμή να μιλήσουμε, να γελάσουμε, να το κάνουμε χωρίς να διστάζουμε σκεφτόμενοι πάντα αυτή την "τέλεια", επιτρέψτε μου, απογοητευτική εικόνα που έχουμε σε αυτή την κοινωνία, γιατί μέχρι στιγμής αυτή την μορφή έχει.
                Αυτά είχα να πω για τώρα...ελπίζω να μην σας κούρασα και να σας ξαναδώ σύντομα εδώ. :)
 
 

Designed By Blogs Gone Wild!