Λίγο διαφορετικό...

Τον βλέπω ξεχασμένο για ακόμη μια φορά, ακόμα ένα βράδυ στον Προσωπικό Υπολογιστή του, κάθεται και ακούει κάποιο είδος μουσικής, που άλλες φορές από τις εκφράσεις του και τις κινήσεις του, καταλαβαίνω ότι του δίνει θάρρος να συνεχίσει να ζητά πράγματα από αυτή την κακόγουστη ζωή και άλλες στιγμές του την δίνει στα νεύρα.

Δεν μπορεί να κάτσει για λίγος ακίνητος. Δεν ξέρει τι ακριβώς έχει πάει στραβά. Τι έχει κάνει λάθος, γιατί σκέφτεται όπως σκέφτεται, αλλά δεν του αρέσει τίποτα από αυτά που συμβαίνουν εκεί έξω. Στον πραγματικό κόσμο.

Δεν τις ονομάζει ακριβώς ατυχίες της ζωής, αλλά καταριέται το άγνωστο κάθε φορά που κάτι δυσάρεστο του συμβαίνει. Δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει γιατί η ζωή είναι τόσο δύσκολη και αρχίζει να θέτει ερωτήματα που οι απαντήσεις που παίρνει δεν του κάνουν, δεν τον ικανοποιούν. Ακούγονται ψεύτικες.

Τον τελευταίο καιρό τον απασχολούν οι κοινωνικές του σχέσεις. Είναι προβληματισμένος. Το επίπεδο δυσκολίας από ότι έχει καταλάβει, βρίσκεται μόνιμα στο μέγιστο στο δικό του παιχνίδι. Προσπαθεί να έρθει σε επικοινωνία με πολύ κόσμο, διαφορετικό κόσμο,. Το καταφέρνει μέχρι ένα σημείο. Έχει γνωρίσει μέχρι στιγμής άτομα που δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. (Μεταξύ μας ακόμα και μια γρήγορη ματιά να ρίξεις στην παρέα του, θα βγάλεις το ίδιο συμπέρασμα.)

Κατηγορία Αράχνη: Υπάρχουν άτομα που απλά υπάρχουν εκεί για να υπάρχουν. Άτομα που τον θέλουν για παρέα στις βόλτες τους. Για τον χαβαλέ που κάνει στις συζητήσεις τους, χωρίς να ενδιαφέρονται πολλές φορές για το κάτι παραπάνω.

Κατηγορία Λαγός: Έχει γνωρίσει άτομα που αν και δεν κάνει πολύ παρέα μαζί τους, μπορεί να τους πει κάτι που θα έλεγε σε κάποιον πολύ δικό του άνθρωπο.Άνθρωπο που ξέρει ότι δεν θα τον κοροϊδέψει, δεν θα τον μαρτυρήσει, δεν θα του δώσει αυτό το παράξενο βλέμμα που όλους τους κάνει να νιώθουν αμήχανα και άσχημα.

Κατηγορία Δελφίνι: Τέλος αλλά όχι τελευταίο, που και που στην ζωή του κάνουν ξαφνική είσοδο (KABOOOOM) κάποια άτομα που τον κάνουν να νιώθει διαφορετικός, να είναι ο εαυτός του. Σε αυτούς νιώθει cool, άνετος, κάθε φορά που μιλάνε. Άτομα που τα πειράζει και τον πειράζουν πίσω, που δεν σκέφτεται τι θα πει, απλά το λέει και δεν μετανιώνει. Τότε εύχεται να είχε πολλά τέτοια “παράξενα όντα” κοντά του. Ή τουλάχιστον να ερχόταν πιο “κοντά” σε αυτά που ήδη γνωρίζει.

Κάθε απόφαση που παίρνει, και κάθε κίνηση που κάνει όμως τον πάει πίσω. Αυτό είναι που δεν καταλαβαίνει και κάθεται μπροστά μου και μονολογεί “Γιατί να είναι τόσο πολύπλοκη η ανθρώπινη σχέση; Γιατί να μην είναι όλα τόσο απλά όσο το 1+1=3; Γιατί να υπάρχουν άνθρωποι που δεν δίνουν ευκαιρίες στις πιο απλές/ηλίθιες προτάσεις που τους κάνουν όταν είναι έστω και λίγο “μέσα” σε κάτι περίπου το ίδιο τρελό;”. Αναστενάζει και με καθαρίζει με ένα πανί για να συνεχίσω να τον παρακολουθώ. Το βλέμμα του είναι τώρα γεμάτο απορία. Κοιτάει το ταβάνι του δωματίου και μάλλον σκέφτεται ότι πρέπει να του αλλάξει χρώμα.

Το πάπλωμα του τον φωνάζει, η ώρα έχει περάσει. Σηκώνεται σιγά σιγά και μου κλείνει το μάτι. Ξέρω ότι δεν του αρέσω τόσο αλλά ώρες ώρες σπάμε πλάκα μαζί. Έχει πέσει ήδη κάτω από τα παπλώματα του ενώ η μουσική συνεχίζει και παίζει, αλλά πιο χαμηλά πλέον. Η παράσταση έλαβε γι ακόμη μια φορά τέλος σε αυτή την σκηνή.

Καληνύχτα σας,

Η ψηφιακή του κάμερα.