Ανάβαση...

       Καλησπέρα μετά από αρκετό καιρό. Επιτέλους βρήκα λίγο χρόνο να ανανεώσω το μικρό μου Blogάκι και για κάτι άλλο που ήθελα καιρό να κάνω.

       Φαντάσου ότι είσαι στην σχολή και κάνεις μάθημα, βλέποντας τους ίδιους και τους ίδιους ανθρώπους να σου λένε “βλακείες”, να μιλάνε για τα δικά τους προβλήματα, να στο παίζουν έξυπνοι εξιστορώντας σου “πραγματικές – φανταστικές” ιστορίες κοιτάζοντας με μισό μάτι και θάβοντας κάποιους (ίσως και σένα) πίσω από την πλάτη τους. Αν δεν είσαι ένας από αυτούς στην βαράει και φεύγεις, φεύγεις όχι μόνο από την παρέα τους αλλά και από την σχολή, ψάχνοντας το δικό σου break.

       Βγαίνεις έξω από την σχολή και ήδη έχεις βρει το μέρος το οποίο θα κινηθείς. Είναι ένα μέρος που έχεις καιρό να επισκεφτείς, που ξέρεις ότι δεν θα έχει αλλάξει όσο καιρό και να έχεις να πας, ένα μέρος αρκετά ήσυχο και ταυτόχρονα πολύ ωραίο.

       Ξέρεις ότι θα έχει λίγο κόσμο αλλά ότι και να κάνεις δεν θα σε ενοχλήσει κανείς. Είναι ένας τόπος ηρεμίας, συζητήσεων, και ο κατάλληλος τόπος για να τα βρεις με τον εαυτό σου.

       Σίγουρα θα έχεις κάποιες αναμνήσεις από αυτόν τον χώρο, είτε χαρούμενες είτε όχι. Το μαγικό είναι ότι με το που εισέρχεσαι εδώ ένα χαμόγελο γεννιέται στα χείλη σου. Η χαρούμενη πλευρά της ζωής σου ξυπνάει για λίγο και ταξιδεύει αλλού. Οι αναμνήσεις έρχονται βροχή η μία μετά την άλλη. Είχες πει κάποια πράγματα εδώ, ίσως να είχες δώσει και κάποιες υποσχέσεις, άραγε τις τήρησες; Μόνο εσύ ξέρεις!

       Η ώρα περνάει και το επόμενο μάθημα στην σχολή ξεκινάει όπου να ναι. Η θετική ενέργεια σε έχει πλημμυρίσει, ξέφυγες λίγο από τα ίδια και τα ίδια άτομα, πρόσωπα, μέρη και ίσως αυτό να κατάφερε να γεμίσει τις μπαταρίες σου για λίγο ακόμα.

       Υ.Γ.:Βράχε σ' αγαπώ.