Το παιχνίδι με τις μάσκες.

         Όλοι πλέον ξέρουμε ότι στον κόσμο που έχουμε βρεθεί όλα είναι πιθανά και όλα γίνονται. Όπως κάνω σε κάθε «δημοσίευση» μου, έτσι και αυτή την φορά θα προσπαθήσω να γενικεύσω μερικές από τις σκέψεις που με βασανίζουν τρελά το τελευταίο διάστημα. 
         Αν με ρωτήσεις αν είμαι καλά, η απάντηση που θα πάρεις θα είναι όχι. Αν με ρωτήσεις αν ξέρω τι έχω, η απάντηση που θα πάρεις είναι πάλι όχι. Αν με ρωτήσεις αν μου αρέσει αυτός ο τόπος και αυτή η κοινωνία, η απάντηση που θα πάρεις θα είναι επίσης όχι.

         Με τι τα έχω αυτή την φορά; Με όλους και με όλα. Ας το πάρουμε μια φορά και πάλι από την αρχή, ή προσπαθήστε τουλάχιστον να με ακολουθήσετε εσείς οι 2-3 αναγνώστες μου παρακάτω.

         Το παιχνίδι «Μάντεψε Ποιος;» φαντάζομαι το γνωρίζεται όλοι και δεν χρειάζεται περεταίρω ανάλυση.  Έτσι βλέπω αυτή την στιγμή την κοινωνία μας. Ένα παιχνίδι που ο καθένας διαλέγει μια μάσκα και παίζει τον ρόλο της. Παλιά είχα μια άποψη, ότι ο καθένας που δεν φοράει μάσκα μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του νικητή επειδή κάνει την διαφορά. Ξεχωρίζει μέσα από το κοπάδι και στο τέλος βγαίνει ο νικητής του παιχνιδιού. Ίσως περάσει από πολλές δυσκολίες μέχρι να το πετύχει αυτό και ακόμα μεγαλύτερη πίεση από το περιβάλλον του. Αλλά πάντα, ανά πάσα στιγμή, ξέρει ποιος είναι, που πάει και πώς πάει. Κάτι που θεωρώ ανεκτίμητο.

         Σήμερα έχω διαφορετική άποψη γι αυτόν τον «νικητή». Δεν είναι αυτός που δεν φοράει μάσκα αλλά αυτός που φοράει την καλύτερη. Η καλύτερη μάσκα μπορεί να σου ανοίξει ακόμα περισσότερες και καλύτερες πόρτες. Μπορεί να σε κάνει να βρεθείς στο ίδιο περιβάλλον, με άτομα που δεν αξίζεις. Να βρει κάποιος σε σένα, ή καλύτερα στην μάσκα σου, αυτό που ψάχνει και τον κάνει χαρούμενο. Ναι είναι όλα αυτά το κάτι ψεύτικο, το κάτι αστείο αλλά κανείς πλέον δεν ψάχνει για το πραγματικό από την στιγμή που περνάει καλά με την μάσκα που έχει απέναντι του αλλά και πάνω του.

         Θυμάμαι τα παλιά τα χρόνια που οι φίλοι σου χαιρόντουσαν με την χαρά σου. Τώρα όταν κάτι καλό συμβεί σε σένα όλοι θέλουν να πάθεις κάτι ώστε να μην μπορέσεις να το χαρείς. Ακόμα και παλιοί γνωστοί που βλέπεις καμιά φορά στον δρόμο έχουν αυτό το ηλίθιο χαμόγελο πάνω τους που με αηδιάζει αφάνταστα. Ειδικά όταν λένε κάτι του style «θα σε πάρω τηλέφωνο να πάμε για καφέ», «θα τα πούμε στο Facebook.» στο τέλος της συζήτησης και αφού μου έχουν περιγράψει την “φανταστική” μέχρι τώρα φοιτητική ζωή που έχουν,  spamάρω «Ναι ναι εννοείτε.» ενώ δεν έχω καν, και ξέρω ότι δεν θα συμβεί. Ίσως να είμαι και εγώ ο παράξενος τύπος αλλά δεν το αντέχω καθόλου όλο αυτό το παιχνίδι. Επίσης πώς μπορείς να λες σε κάποιον ότι χάρηκες για την γνωριμία όταν δεν αντάλλαξες μαζί του όλη το βραδύ μια κουβέντα; [ειρωνεία] Μερικοί άνθρωποι απλά με αφήνουν με ανοικτό το στόμα με την ευγένεια τους! [/ειρωνεία]

         Αν ποτέ αυτή η κοινωνία βάλει μυαλό και αποφασίσει να παίξει αυτό το παιχνίδι τίμια τότε θα γελάσουμε πολύ. Μέχρι τότε οι λέξεις θα έχουν νόημα μόνο γι αυτούς που λένε την αλήθεια.

                                                          Με εκτίμηση, ένας "Φίλος".

Τα μυαλά είναι σαν τα αλεξίπτωτα...λειτουργούν καλύτερα ανοιχτά.

Καλησπέρα μετά από πολύ καιρό. Εδώ είμαι και πάλι, γύρισα από τις περιπετειώδες διακοπές μου από το camping (πρώτη φορά, ναι ναι!) στην γνωστή σε όλους μας ρουτίνα.

Πίστευα ότι δεν θα ξανάγραφα σε αυτό το μέρος, ότι δεν θα χρειαζόταν να σας φάω άλλο τον χρόνο σας, αλλά τελικά ήμουν λάθος. Σήμερα θα σας μιλήσω για τους ανθρώπους που με «τρομάζουν» περισσότερο. Ας τα πάρω τα πράγματα όμως από την αρχή. 

Όλη η μέρα μου σήμερα ήταν σαν τις διακοπές μου. Αρκετά ευχάριστη και σχετικά ήρεμη μέχρι που ήρθε ένας βραδινός περίπατος λίγων μέτρων να τα καταστρέψει όλα.

Γυρνώντας από μια ημερίδα και αρκετά ενθουσιασμένος που προβληματίστηκα με κάποια πράγματα που άκουσα εκεί πήγα να βρω κάποιους γνωστούς μου να συζητήσουμε και να ανταλλάξουμε απόψεις.

Μέγα Λάθος.

             

            Εκεί ξεκίνησαν όλα. Δεν ξέρω αν όλοι οι άνθρωποι περνάνε φάσεις «εξυπνάδας» στις οποίες νομίζουν ότι είναι τέλειοι και δεν δέχονται να «εισβάλουν» στα μυαλά τους άλλες γνώμες, σαν να υπάρχει μέσα σε αυτά ήδη η «Πραγματική Γνώση». (μπρρρρρ Spooooky!)

             

            Ας το κάνω λίγο πιο αναλυτικό για να μπορέσετε και εσείς να με παρακολουθήσετε. Μιλάω γι εκείνους που ψάχνουν να βρουν την ευκαιρία να πατήσουν στο λάθος που θα κάνεις και θα σε κάνουν να νιώσεις μειονεκτικά λέγοντας κάτι, κουνώντας ειρωνικά το κεφάλι ή κοροϊδεύοντας (όχι αστεία) μετά από λίγο, ίσως και πίσω από την πλάτη σου.

             

            Μιλάω γι αυτούς που δεν ξέρουν τι θα πει προβληματισμός και ζουν σε ένα κόσμο που είναι οι καλύτεροι σε ό,τι κάνουν και δεν χρειάζονται εξέλιξη, ούτε συζήτηση, ούτε ανθρώπους στο πλάι τους.

Μιλάω για τους ανθρώπους που έχουν ξεχάσει τι θα πει διασκέδαση, τι θα πει γέλιο και πλάκα, γι αυτούς που το άραγμα στην παραλία είναι μαρτύριο. (υπάρχουν και τέτοιοι σε αυτούς τους καιρούς).

Μπορείς εύκολα να τους αναγνωρίσεις περνώντας έξω από μια καφετέρια και κοιτάζοντας μέσα βλέπεις μια παρέα 3-4 ατόμων, χωρίς τάβλι, να πίνουν τον καφέ τους και να μιλάνε πάντα σοβαρά. Οι συζητήσεις αυτές είναι γύρω από τα ίδια και τα ίδια θέματα, δηλαδή πως θα βγάλουνε λεφτά (εκατομμύρια για την ακρίβεια γιατί τα λίγα δεν φτάνουν σε κανέναν μας), πως μπορούν να αλλάξουν αυτόν τον κόσμο από τα σπίτια τους και άλλα τέτοια χαρούμενα θέματα. Βεβαία δεν λείπουν και τα σχόλια του τύπου «ΕΕΕ είσαι βλάκας!!!» όταν κάποιος πει κάτι που δεν μπορούν να καταλάβουν.

Είναι τρομακτικό να σκέφτεσαι ότι δεν είσαι πλέον παιδί αλλά ένας μίζερος ξεροκέφαλος ενήλικας χωρίς ενδιαφέροντα. Ίσως να είναι και κάτι άλλο και όχι μόνο αυτό, αλλά είναι εξίσου τρομακτικό. Η ζωή είναι τόσο δα μικρή και με τις πράξεις μας κάθε μέρα της αφαιρούμε και λίγο ακόμα.

Δεν ξέρω κατά πόσο κατάφερα να σου κερδίσω το ενδιαφέρον (καημένε) αναγνώστη, αλλά θέλω να πιστεύω ότι δεν είμαι ο μόνος που σκέφτεται έτσι βλέποντας τέτοιους ανθρώπους και προβληματίζεται.

                                                             

                                                 Ένας τύπος ολίγον νευριασμένος.

Ανάβαση...

       Καλησπέρα μετά από αρκετό καιρό. Επιτέλους βρήκα λίγο χρόνο να ανανεώσω το μικρό μου Blogάκι και για κάτι άλλο που ήθελα καιρό να κάνω.

       Φαντάσου ότι είσαι στην σχολή και κάνεις μάθημα, βλέποντας τους ίδιους και τους ίδιους ανθρώπους να σου λένε “βλακείες”, να μιλάνε για τα δικά τους προβλήματα, να στο παίζουν έξυπνοι εξιστορώντας σου “πραγματικές – φανταστικές” ιστορίες κοιτάζοντας με μισό μάτι και θάβοντας κάποιους (ίσως και σένα) πίσω από την πλάτη τους. Αν δεν είσαι ένας από αυτούς στην βαράει και φεύγεις, φεύγεις όχι μόνο από την παρέα τους αλλά και από την σχολή, ψάχνοντας το δικό σου break.

       Βγαίνεις έξω από την σχολή και ήδη έχεις βρει το μέρος το οποίο θα κινηθείς. Είναι ένα μέρος που έχεις καιρό να επισκεφτείς, που ξέρεις ότι δεν θα έχει αλλάξει όσο καιρό και να έχεις να πας, ένα μέρος αρκετά ήσυχο και ταυτόχρονα πολύ ωραίο.

       Ξέρεις ότι θα έχει λίγο κόσμο αλλά ότι και να κάνεις δεν θα σε ενοχλήσει κανείς. Είναι ένας τόπος ηρεμίας, συζητήσεων, και ο κατάλληλος τόπος για να τα βρεις με τον εαυτό σου.

       Σίγουρα θα έχεις κάποιες αναμνήσεις από αυτόν τον χώρο, είτε χαρούμενες είτε όχι. Το μαγικό είναι ότι με το που εισέρχεσαι εδώ ένα χαμόγελο γεννιέται στα χείλη σου. Η χαρούμενη πλευρά της ζωής σου ξυπνάει για λίγο και ταξιδεύει αλλού. Οι αναμνήσεις έρχονται βροχή η μία μετά την άλλη. Είχες πει κάποια πράγματα εδώ, ίσως να είχες δώσει και κάποιες υποσχέσεις, άραγε τις τήρησες; Μόνο εσύ ξέρεις!

       Η ώρα περνάει και το επόμενο μάθημα στην σχολή ξεκινάει όπου να ναι. Η θετική ενέργεια σε έχει πλημμυρίσει, ξέφυγες λίγο από τα ίδια και τα ίδια άτομα, πρόσωπα, μέρη και ίσως αυτό να κατάφερε να γεμίσει τις μπαταρίες σου για λίγο ακόμα.

       Υ.Γ.:Βράχε σ' αγαπώ.

Με χαρτί και μολύβι...

      Καλησπέρα σας. Η σημερινή μου ανάρτηση δεν ήταν η προβλεπόμενη. Ετοιμάζω ένα διαφορετικό θέμα να ανοίξω ως προς συζήτηση αλλά επειδή δεν το έχω τελειώσει ακόμα και είναι αρκετά μεγάλο, θα το ανεβάσω σε 2-3 μέρη σιγά σιγά.

      Σήμερα με απασχολεί ένα άλλο θέμα, ένα κάπως πιο προσωπικό. Δεν αναγκάζω κανέναν να αποδεχτεί αυτά που γράφω ως σωστά, είναι απλά προσωπικές γνώμες-αντιλήψεις-ιδέες.

      Η σημερινή μέρα είναι από τις μέρες τις οποίες ξυπνάς από ξενύχτι και νιώθεις ακόμα κουρασμένος, άσχετα από τις πόσες ώρες έχεις κοιμηθεί. Σηκώνεσαι, πλένεσαι, τρως κάτι και στην συνέχεια λιώνεις μέσα στο σπίτι κάνοντας διάφορα πράγματα. Κάποια στιγμή στην βαράει και λες “Θέλω να βγω, να πάρω λίγο αέρα ρε αδερφάκι μου, να δω λίγο κόσμο, να περπατήσω, έστω και μόνος μου.” (= 30 λεπτά περπάτημα καθημερινά είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για να είμαστε τυπικά υγιής.)

      Ντύνεσαι, παίρνεις το Mp3 με τα αγαπημένα σου τραγούδια και βγαίνεις στους δρόμους, περπατώντας χωρίς κάποιον συγκεκριμένο στόχο, ακούγοντας μουσική την στιγμή που διάφορες σκέψεις περνάνε από το μυαλό σου. Παρατηρείς τον κόσμο γύρω σου και τότε παθαίνεις ένα μικρό σοκ. Παντού γύρω σου υπάρχουν ζευγάρια. Ζευγάρια ζευγάρια και ζευγάρια. Άπειρα ζευγάρια. Τα περισσότερα μάλιστα από αυτά, αν όχι όλα, δείχνουν ευτυχισμένα, χαρούμενα. Βλέπεις ότι δεν υπάρχει κάποια ομοιότητα του ενός ζευγαριού με του άλλου, καθένα από αυτά είναι μοναδικό, με έναν δικό του μαγικό τρόπο.

      Όσο περνάει η ώρα και είσαι ακόμα ανάμεσα τους, διαπιστώνεις ότι έχει έρθει η άνοιξη και όλοι έχουν βρει κάποιον άνθρωπο για να μοιραστούν και να περάσουν μαζί κάποιες ωραίες στιγμές. Τότε έρχεται ένα δεύτερο σοκ συνέχεια του πρώτου, που δεν το είχες συνειδητοποιήσει μέχρι τώρα. Και αυτή η Άνοιξη σε βρίσκει μόνο, μπακούρι. Μήπως ήρθε η ώρα να σκεφτείς τι έκανες στραβά τόσο καιρό;

      Είχες την ευκαιρία να έχεις κάποιον μαζί σου και δεν την έπιασες από τα μαλλιά; Γιατί; Αν δεν σου άρεσε και δεν ήθελες να παίξεις μαζί του, δεκτό. Τον ήθελες αλλά δεν τον κυνήγησες αρκετά; Αυτό είναι άλλο, και κατά την ταπεινή μου γνώμη, μαλακία. Δεν είναι όλη η σχέση ένα κυνηγητό. Δεν υπάρχει ο κυνηγός και το θήραμα, ο κυνηγός και ο κυνηγημένος. Δεν μπορείς να κτίσεις μια σχέση πάνω σε αυτό. Υπάρχει κάτι που είναι πιο σημαντικό. Είναι θέμα επικοινωνίας και ενδιαφέροντος.

      Πολλές φορές έχω κάνει αυτή την συζήτηση με διάφορα άτομα, κυρίως κοπέλες, και όταν με ρωτάνε τι ψάχνω και δεν το βρίσκω, απαντάω πάντα μια νορμάλ σχέση. Το νορμάλ βέβαια είναι κάτι υποκειμενικό και αρκετά δύσκολο να το περιγράψεις με λόγια. Και όμως δεν ψάχνω το τέλειο, ας είμαστε ρεαλιστές στο κάτω κάτω της γραφής, ψάχνω αυτό που στα δικά μου μάτια θα έμοιαζε έτσι, ή θα ήταν κοντά σε αυτό. Και πιστέψτε με έχει μεγάλη διαφορά από το αντικειμενικά τέλειο.

      Το τι ζητάνε όμως οι κοπέλες από εμάς μου φαντάζει σχεδόν αδιανόητο να το καταλάβω, σαν το πως θα πιάσει ο Coyote τον Road Runner, γιατί όπως και να τους φερόμαστε, πάντα μα πάντα δεν θα είναι ευχαριστημένες ή θα μας κρίνουν χωρίς ενδιαφέρον χωρίς να μας έχουν μάθει καν, χωρίς να μας έχουν δώσει την ευκαιρία.

      Το να προσποιηθείς το κάτι ψεύτικο για να ρίξεις μια κοπέλα για μια νύχτα στο κρεβάτι και την άλλη μέρα να μην θυμάμαι ούτε το όνομα της, δεν μου κάνει τόσο ανδρικό και μαγκιά στο κάτω κάτω γιατί αν την άξιζες θα το έκανες δείχνοντας τον πραγματικό σου εαυτό. Αυτό θέλει μαγκιά. Το τι σκέφτονται όμως και ψάχνουν και οι γκόμενες στις μέρες μας είναι ένα μεγάλο μυστήριο.

      Σίγουρα υπάρχουν κοπέλες και κοπέλες, δεν τις βάζω όλες στο ίδιο καλάθι, και σίγουρα δεν μπορώ να τις γνωρίσω όλες. Αν έχεις βρει εσύ το πραγματικό σου έτερο ήμισυ, να θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό.

Θέλω να κλείσω με μια ερώτηση, εσύ τι θεωρείς σημαντικό σε μια σχέση;

(Ο τίτλος προέκυψε από το γεγονός ότι έγραφα τις σκέψεις μου στο πόδι, μέσα στο λεωφορείο της επιστροφής.)

Μελαγχολία

     Άλλη μια νύχτα από αυτές που δεν ξέρω πως να αντιμετωπίσω έφτασε. Όλα μου φαίνονται χωρίς σημασία. Χωρίς ενδιαφέρον. Την μια στιγμή είσαι καλά και γελάς με την παρέα σου λέγοντας μαλακίες και παίζοντας χαζά παιχνίδια στον υπολογιστή, ενώ όταν η ώρα περνάει όλα γύρω σου αλλάζουν.

     Αλλάζουν για να σου θυμίσουν ότι δεν είσαι τίποτα παραπάνω από “κάτι ελάχιστο”. Δεν μπορείς να είσαι πάντα χαρούμενος, να έχεις πάντα όρεξη για συζήτηση, ώρα για χαβαλέ. Μία τέτοια ώρα είναι αυτή τώρα. Δεν θέλω τίποτα. Θέλω να ζήσω την απόλυτη ησυχία. Να ηρεμήσω.

     Σκέφτομαι το παρόν και μελαγχολώ όλο και περισσότερο, σκέφτομαι το μέλλον και τρομάζω. (Τρομάζω = Τρόμος + Ζω) Γιατί κάποιος λοιπόν να ζει με τον τρόμο; Γιατί έτσι μας έχουν μάθει. Να φοβόμαστε. Άλλες φορές είναι το ένστικτο της επιβίωσης που μας κάνει να φοβόμαστε και άλλες φορές φοβόμαστε ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό.

     Στην συγκεκριμένη φάση που βρίσκομαι τώρα, ίσως να έχετε βρεθεί και εσείς στο παρελθόν, φοβάμαι το αύριο. Τι μπορεί να μου επιφυλάξει; Τι μπορεί να συμβεί; Πως μπορώ να το αλλάξω; Τις περισσότερες φορές δεν μπορείς, γιατί για να το αλλάξεις πρέπει να αλλάξεις το παρελθόν, κάτι αδιανόητο και φυσικά ακατόρθωτο με τις γνώσεις και τον τεχνικό εξοπλισμό που έχουμε σήμερα στην κατοχή μας, αν και είναι ένας στόχος και ένα όνειρο που υπήρχε από πάντοτε.

     Πόσες φορές έχεις νιώσει την ανάγκη να έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου, να του πεις κάτι που δεν μπορείς σε κανέναν άλλον; Να σε σφίξει στην αγκαλιά του για να σου δείξει ότι δεν είσαι μόνος χωρίς να περιμένει κάποιο αντίτιμο; Το παρελθόν είναι αυτό που θα το καθορίσει αυτό.

     Δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο λόγο ύπαρξής αυτή η ανάρτηση, απλά είμαι προβληματισμένος και δεν ξέρω τι να κάνω για να βρω μια λύση, μια λύση που μάλλον δεν υπάρχει.

Καληνύχτα σας.

Ξεχνάμε...

       Οι μέρες περνάνε, οι βδομάδες φεύγουν, οι μήνες ξεχνιούνται και όλα μοιάζουν σαν να μην έχουν σημασία, σαν να μην έγιναν ποτέ. Αυτή η κακιά συνήθεια να ξεχνάμε δεν θα μας βγει σε καλό.

       Δεν μιλάω για τα χρόνια που έχουν περάσει μέχρι να φτάσει το σήμερα, αλλά γράφω για το ίδιο το σήμερα. Τα πράγματα έχουν χειροτερέψει αρκετά σε όλους τους τομείς. Η ιστορία λένε επαναλαμβάνεται, αλλά αυτό υποτίθεται ότι γίνεται για καλό, να μαθαίνουμε από τα λάθη μας, να σκεφτόμαστε και να βελτιωνόμαστε, ώστε να μην τα ξανακάνουμε. Τι κάνουν όμως οι “άνθρωποι-απάνθρωποι” που βρίσκονται ανάμεσα μας; Αυτό είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία, πιο πραγματική.

       Δεν ξέρω τι φταίει και συμβαίνει αυτό, αλλά δεν μου αρέσει. Και σε ποιόν αρέσει άλλωστε θα μου πείτε; Και όμως υπάρχουν άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται, ή μάλλον καλύτερα δεν θέλουν να καταλάβουν γιατί δεν τους συμφέρει. Έχουν “κέρδος” από αυτό το πράγμα, μεγάλο “κέρδος”. Ίσως δεν έχω γίνει ακόμα κατανοητός για ποιο πράγμα μιλάω. Μιλάω για όλα όσα γίνονται γύρω μας. Γύρω μας στον κόσμο γενικά, μέχρι γύρω μας στον κόσμο ειδικά.

       Θα σας φέρω ένα παράδειγμα για να καταλάβετε τι εννοώ. Έστω κάποιος υπουργός μιας χώρας που δεν έχει δύναμη από καμία πλευρά, ούτε οικονομική ούτε στρατιωτική ούτε τεχνολογική, και θέλει να βγάλει κάποια λεφτά. Ο μόνος τρόπος για να το κάνει αυτό είναι να εκμεταλλευτεί τους ανθρώπους της χώρας του. Το ίδιο ακριβώς περιστατικό μπορεί να συμβαίνει και μέσα σε μια παρέα, ακόμα και στην δικιά σου, για να έχει ένα μέλος της όφελος, όχι αναγκαστικά χρηματικό αλλά οτιδήποτε άλλο. Αυτόν τον άνθρωπο αργά η γρήγορα θα τον “καταλάβεις” και θα τον διώξεις από την θέση του, άντε να του δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία μήπως και αλλάξει αν θες να είσαι εντάξει με τον εαυτό σου. Μετά θα έρθει κάποιος άλλος που ίσως προσπαθήσει να κάνει το ίδιο πράγμα, αλλά εσύ γνωρίζοντας το παρελθόν θα πρέπει να δράσεις πιο γρήγορα. Αλλά όχι δεν γίνεται έτσι. Δεν γίνεται έτσι γιατί ξεχνάμε. Ξεχνάμε τα πράγματα που μας στεναχωρούν και κρατάμε μόνο αυτά που όταν τα σκεφτόμαστε μας χαρίζουν ένα χαμόγελο στα χείλη. Έτσι είμαστε φτιαγμένοι.

      Όταν ξεχνάς όμως είναι το ίδιο σαν να μην μαθαίνεις.

      Υπάρχουν πολλοί “αφελείς” εκεί έξω που προχωράνε στην ζωή τους ακούγοντας την καρδιά τους, κάνοντας πράγματα γιατί τους αρέσουν, προτιμούν να πληγωθούν από το να πληγώσουν, εμπιστεύονται στους άλλους ακόμα και την ζωή τους, σε σημείο “αηδίας”, και τους βλέπουμε και γελάμε, αλλά ο “κόσμος μας” μας έμαθε να το κάνουμε αυτό. Ο ίδιος κόσμος που μας πούλησε πριν χρόνια ξανά και ξανά. Αλλά συνεχίζουμε και ξεχνάμε, ξεχνάμε αυτούς που μας βοήθησαν σε μια δύσκολη στιγμή, αυτούς που τους είχαμε εκμυστηρευτεί τόσα και τόσα, ξεχνάμε ακόμα και τι είχαμε πει εχθές. Δεν τρέχει τίποτα. Όλα πάνε όπως οι άλλοι τα θέλουν. Και αν κάτι δεν πάει καλά, θα ξεχαστεί χάρη στην “ενημέρωση” μας. Έτσι ξεχνάμε πρόσωπα, συζητήσεις, γεγονότα. Τα γεγονότα τρέχουν και μας έχουν μάθει να μην μένουμε στο παρελθόν, να μην μένουμε όχι να μην το κοιτάμε. (Scripta Manent έλεγαν παλιά, τώρα που δεν διαβάζει κανένας τι να λέμε άραγε;)

       Όταν ο κόσμος θυμηθεί θα αλλάξει. Θα αλλάξει προς το καλύτερο.

       Καλή συνέχεια. ;)

Ναι μεν διαφορετικοί....

       Όπως σε αρκετούς ανθρώπους, και λέω σε αρκετούς χωρίς να κατακρίνω τους υπόλοιπους γιατί άνθρωποι είναι και αυτοί, έτσι και σε μένα μου αρέσει να συναναστρέφομαι με πολλά άτομα, να γνωρίζω καινούργια, να ακούω τι έχουν να μου πουν για την ζωή τους, να ανταλλάζουμε απόψεις και ιστορίες που έχουμε ζήσει, άλλες χαρούμενες και άλλες που δεν θα ήθελε να είχε ζήσει κανείς μας.

       Έτσι υπάρχουν πολλά διαφορετικά είδη ανθρώπων που ζουν ανάμεσα μας, θα έλεγα με επιφύλαξη ότι είναι εκατομμύρια, χωρίς αναγκαστικά αυτό να είναι κακό. Μιλάμε με τους διπλανούς μας, τους γείτονες μας, χωρίς να ξέρουμε τι έχουν τραβήξει και γιατί συμπεριφέρονται μερικές φορές όπως συμπεριφέρονται. (Βέβαια υπάρχουν και μίζεροι άνθρωποι που δεν μπορούν να βλέπουν τους άλλους χαρούμενους και προσπαθούν να κάνουν τα πάντα για να τους αλλάξουν. Αυτοί είναι μεμονωμένες περιπτώσεις που δεν θέλω να συζητήσω και δεν θα το κάνω.) Έτσι φτάνουμε στο σημείο πολλές φορές να κατακρίνουμε τα λάθος άτομα, λέγοντας τα περίεργα, ιδιόμορφα, παράξενα, και να τα κατατάσσουμε σε μειοψηφίες χωρίς να ξέρουμε γιατί έχουν διαμορφωθεί έτσι. Σίγουρα όταν γεννιόντουσαν δεν είχαν σαν σκοπό τους κάτι τέτοιο, να είναι διαφορετικοί.

       Ας το πάρουμε λίγο από την αρχή και ας το αναλύσουμε σιγά σιγά.

       Ας ξεκινήσουμε από την στιγμή που γνωρίζεις έναν νέο άνθρωπο, σε μια καφετέρια, σε ένα club, σε μια δεξίωση, στον δρόμο, στο Ίντερνετ. Δεν παίζει και τόσο μεγάλο ρόλο, γιατί όπου και να τον γνωρίσεις σίγουρα θα είναι κάτι το διαφορετικό από εσένα. Όταν αρχίζεις να συναναστρέφεσαι με αυτόν τον άνθρωπο στην αρχή σίγουρα ο εγκέφαλος σου, θα προσπαθήσει να βγάλει κάποια συμπεράσματα γι αυτόν, να τον κατατάξει σε κάποια κατηγορία από τις ήδη γνωστές σε εκείνον, πάντα με την πιθανότητα να κάνει σφάλμα.

       Όσο περνάει ο καιρός και γνωρίζεις τον άλλον καλύτερα, η μία ώρα συζήτησης από την άλλη διαφέρει αρκετά, τόσο πιο συγκεκριμένος μπορείς να γίνεις γι αυτόν και να διορθώσεις την αρχική σου, ίσως, εσφαλμένη κατηγοριοποίηση σου. Αυτό που δεν μπορείς να διορθώσεις είναι αυτά που έχεις πει μέχρι εκείνη την στιγμή, μόνο ίσως να τα κάνεις χειρότερα.

       Ο καθένας από εμάς είναι αυτός που είναι, έχει διαμορφώσει έτσι τον χαραχτήρα του ώστε να νιώθει αυτός καλά με αυτόν. Όπως λέει και ένα ρητό “Το τι λένε οι άλλοι για σένα, δεν είναι στις δικές σου υποθέσεις.”

       Δεν θα σας κουράσω άλλο. Θα κλείσω ζητώντας σαν "χάρη" να δίνετε ευκαιρίες στους ανθρώπους που γνωρίζετε, δεν είναι λιγότερο έξυπνοι από εσάς ούτε είναι πραγματικά “διαφορετικοί”,στο τέλος μπορεί να εκπλαγείτε με το τι άσχημα παιχνίδια πιθανόν να έχει παίξει η μοίρα σε κάποιους από αυτούς.

       Καλή σας συνέχεια. :)

Οι 2 πλευρές...

    Άλλο ένα βράδυ που με προβλημάτισε πέρασε.Διάφορες διαδικτυακές συζητήσεις πήραν μέρος και κάλυψαν τις κενές ώρες στο σπίτι,μπροστά από τον ηλεκτρονικό υπολογιστή. Άλλες πιο σοβαρές,άλλες περισσότερο φιλικές και άλλες καθαρά στην πλάκα και στα πειράγματα.

    Αλλά εμένα ένα πράγμα με απασχολούσε πολύ και το σκεφτόμουν από νωρίς.

Το ερώτημα; Επιστημονικής φαντασίας, αλλά με βαθύτερο νόημα από ότι φαινόταν.

“Αν μπορούσες να γυρίσεις στο παρελθόν θα άλλαζες μερικές αποφάσεις που έχεις πάρει, και γιατί;”

    Προσπαθούσα να δώσω μια απάντηση που θα ήταν ειλικρινής τόσο για τον έξω κόσμο αλλά άλλο τόσο και για μένα. Είναι εύκολο να πεις κάτι και να κάνεις τους άλλους να το πιστέψουν αλλά τι συμβαίνει με τον εαυτό σου; Οι περισσότεροι από εμάς θα έλεγαν σίγουρα με μια γρήγορη σκέψη “ναι” ή “εννοείτε¨ ή με ειρωνικό ύφος “εσύ τι λες;”. Αν είσαι ένας από αυτούς, τους πολλούς, αυτό το άρθρο δεν είναι για σένα και καλύτερα να σταματήσεις εδώ. Σε άλλη περίπτωση συνέχισε να διαβάζεις.

    Προσπαθούσα λοιπόν να φανταστώ τι τροπή θα είχαν πάρει τα πράγματα αν είχα ακολουθήσει διαφορετικό τρόπο σκέψης σε εκείνες τις κρίσιμες στιγμές. Δεν έχω μια σίγουρη απάντηση για το αν θα ήταν καλύτερα τα πράγματα, αλλά σκεφτόμουν το γιατί έκανα τις κινήσεις που έκανα σε αυτό το Board Game που λέγεται Ζωή. Έχει αλλάξει ο τρόπος σκέψης μου από τότε; Έχω διαφορετικές απόψεις; Μπορεί και τα 2 αλλά μερικά πράγματα θα ήθελα να τα αλλάξω γνωρίζοντας και τις 2 πλευρές του νομίσματος τώρα πλέον. Δεν λέω ότι έχω μετανιώσει, όσο ότι η περιέργεια γι αυτό το διαφορετικό με τρώει αρκετά.   

    Αν υποθέσουμε ότι μέχρι αυτή την στιγμή που μιλάμε όλα στην ζωή μας έχουν γίνει σωστά και όπως θα θέλαμε, έχουμε κάνει λάθος υπόθεση. Είτε έχουμε ακολουθήσει τον σίγουρο δρόμο είτε τον άλλον με τα ρίσκα, το πολύ τρέξιμο, και είμαστε ικανοποιημένoi δεν ξέρουμε τι θα είχε γίνει αν είχαμε αναμείξει τα 2 περάσματα ή αν είχαμε πάρει τελείως διαφορετικά.

    Όλα μοιάζουν τόσο αληθινά σήμερα χωρίς να ξέρουμε αν είναι. Σκεφτείτε το εξής απλό παράδειγμα για να το κάνω πιο κατανοητό.

    Έχουμε ένα νόμισμα στην τσέπη μας που όταν το ψηλαφίζουμε είμαστε σίγουροι ότι το νόμισμα μας είναι γνήσιο, αληθινό, και δεν μπαίνουμε στον κόπο να το βγάλουμε να το δούμε σαν επιφανειακοί άνθρωποι που είμαστε. Έτσι έχουμε την λανθασμένη άποψη για το νόμισμα μας.

    Επειδή ίσως να σας κούρασα με το παραμιλητό μου, αυτό που θέλω να πω είναι ότι όλα τα πράγματα έχουν 2 όψεις ή ίσως και παραπάνω, ανάλογα για τις πόσες μπορεί να δει ή θέλει να δει ο καθένας από εμάς. Αν τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας και με το παρελθόν μας τότε έχουμε λαμπρόν μέλλον μπροστά μας, αλλιώς ας σκεφτόμαστε πιθανούς τρόπους για να φτιάξουμε μηχανές για ταξίδια στο παρελθόν.

Καλημέρα. =)

Φόβος...

    Και πάλι ήρθε η νύχτα να μας πάρει στο δικό της παιχνίδι και στην δικιά της μαγεία. Υπάρχει “μαγεία” εκεί έξω άραγε; Αυτό το κάτι που μπορεί να σε πάρει την μια στιγμή από το χέρι και να σε πετάξει ψιλά; Αν ναι ποιοι πραγματικά την ζούνε και ποιοι απλά την βλέπουν με το κιάλι;

    Όλοι έχουμε φτάσει στο σημείο να έχουμε τα μυστικά μας, να κάνουμε γρήγορες επιλογές, να λέμε λόγια που δεν τα εννοούμε,να ζούμε με το ψέμα σαν αλήθεια, να σκεφτόμαστε μόνο ατομικά, και όχι σαν ομάδα,σαν κοινότητα, σαν πολιτισμός, σαν όντα με νοημοσύνη. Ο χρόνος περνάει γρήγορα και τα πράγματα αλλάζουν. Όλα είναι μια μόδα της “στιγμής” άραγε; Σήμερα έτσι, αύριο αλλιώς; Κάνουμε ότι κάνουν οι άλλοι για να μην νιώθουμε διαφορετικοί, να νιώθουμε μέλος μια ομάδας, με τον φόβο μήπως στο τέλος απομονωθούμε φτάνοντας στο σημείο να είμαστε κλεισμένοι σε 4 τοίχους, παρέα μόνο με τον “αληθινό” μας φίλο που λέει 24/7 ψέμματα ή επειδή θέλουμε να τα κάνουμε; Ο καιρός θα το δείξει και αυτό.

    Χαζεύοντας στο net βρήκα ένα μικρό κειμενάκι, απόφθεγμα, που έλεγε:

"Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους, δεν διαμαρτυρήθηκα, γιατί δεν ήμουν Εβραίος .Όταν ήρθαν για τους κομμουνιστές δεν φώναξα, γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής. Όταν κατεδίωξαν τους τσιγγάνους, ούτε τότε φώναξα, γιατί δεν ήμουν τσιγγάνος. Όταν έκλεισαν το στόμα των Ρωμαιοκαθολικών που αντιτάσσονταν στο φασισμό, δεν έκανα τίποτα γιατί δεν ήμουν καθολικός. Μετά ήρθαν να συλλάβουν εμένα ,αλλά δεν υπήρχε πια κανείς να αντισταθεί μαζί μου." 

    Είτε είναι αλήθεια το περιστατικό είτε όχι, με έβαλε σε σκέψεις. Τι θα έκανα στην θέση του; Θα κοίταγα άλλη μια τον εαυτό μου, η θα προσπαθούσα να ενωθώ με τους άλλους για να “πολεμήσουμε” όλοι μαζί χωρίς να ξέρω το τέλος; Εσύ τι θα έκανες;

    Και όχι δεν ψαχουλεύω το παρελθόν και την ιστορία του ανθρώπου για να κρίνω τα λάθη που έχουν γίνει... και ποιος είμαι εγώ άλλωστε για να το κάνω αυτό; Άπλα η ιστορία επαναλαμβάνεται για ακόμη μια φορά και εμείς κλείνουμε τα μάτια μας όπως κλείνουμε κάθε βράδυ τους υπολογιστές μας, σίγουροι ότι την επόμενη μέρα θα είναι εκεί να μας υπηρετήσουν. Τίποτα δεν είναι όμως σίγουρο για την ζωή μας, αυτή την νέα μέρα που ξημερώνει.

Καληνύχτα. :)

Ωραία μέρα...

                Καλησπέρα σας. Είναι άλλη μια από αυτές τις μέρες που θες να τα χώσεις σε όλους και σε όλα χωρίς λόγο και αιτία. Δεν σκέφτεσαι όσο καθαρά θα ήθελες να σκεφτείς και αυτό γιατί πάντα, όπως και να ξεκινήσει η μέρα σου, έρχεται κάτι για να σε προβληματίσει. Όχι δεν έχω νεύρα. Απλά νιώθω ότι είμαι μόνος σε μια πυκνοκατοικημένη πόλη.

                Σηκώθηκα το πρωί έτοιμος να βγάλω ένα πρόγραμμα για την καλύτερη αξιοποίηση των ημερών που θα ακολουθήσουν. Ξύπνησα από τις ηλιαχτίδες που έμπαιναν από το μισάνοικτο παράθυρο του δωματίου μου και έπεφταν με "δύναμη" πάνω στο κρεβάτι μου. Δεν μπορείς να πεις ότι ένιωθα ότι η μέρα ήταν από αυτές που δεν πρέπει να χάσεις ξαπλωμένος στο κρεβάτι, αλλά ήταν μια όμορφη ανοιξιάτικη μέρα όπως και να το κάνεις, που χαίρεσαι να είσαι έξω.

                Έτσι άφησα τον σχεδιασμό που είχα κάνει στο μυαλό μου στην άκρη, σηκώθηκα από το κρεβάτι, ετοιμάστηκα και βγήκα έξω. Αποφάσισα να κινηθώ προς το κέντρο της πόλης που μένω, που παρά το καυσαέριο και την τρελή ηχορύπανση που είναι οι "μόνιμοι" κάτοικοι της, έχει και μερικά ενδιαφέροντα πράγματα να επισκευτείς. Έβαλα τα ακουστικά στα αυτιά μου και άρχισα να περπατάω ενώ rock κομμάτια έπαιζαν στο ραδιόφωνο.

                Μετά από 40-45 λεπτά "ταξιδιού" ήμουν σε αυτό που ο κόσμος ονομάζει κέντρο πολιτισμού. Άρχισα να περπατάω ανάμεσα στον κόσμο παρατηρώντας  τα ρούχα τους, τις κινήσεις τους, τις εκφράσεις τους. Δεν μου πήρε πολύ ώρα για να καταλάβω ότι κανείς από αυτούς δεν ήταν πραγματικά χαρούμενος...και όχι γιατί όλοι είχαν δύσκολη μέρα μέχρι στιγμής ή επειδή είχαν πολλά προβλήματα στο μυαλό τους, που μερικοί μπορεί πράγματι να είχαν, αλλά επειδή έτσι είναι η φύση τους. Τους χαμογελάς και τρομάζουν, τους μιλάς και τρέχουν, τους ρωτάς κάτι και αναρωτιούνται μετά γιατί μπορεί να τους ρώτησες, τι ήθελες να αποσκοπήσεις από αυτούς. Πέρα από αυτούς όμως μπορείς να βρεις και τους "τρελούς του χωριού" που πολλές φορές κάθονται-ζούνε μέσα στα στενά και μιλάνε μόνοι τους. Αυτοί όμως τουλάχιστον ΜΙΛΑΝΕ.

                Έτσι ανέβηκα λίγο πιο πάνω στο μοναδικό ψιλό μέρος (λίγα μέτρα πάνω από την θάλασσα) που έχουμε και σκεφτόμουν πόσοι πολλοί μένουμε στις μεγάλες πόλεις αυτής της χώρας και πόσο μόνοι πραγματικά είμαστε. Αυτοί λοιπόν είναι οι "μίζεροι" άνθρωποι της πόλης που κατοικώ εγώ αλλά και άλλα πολλά εκατομμύρια άνθρωποι, οι οποίοι είναι σαν τους προαναφερθέντες. Λίγα μέλη είναι τα κοινωνικά-δραστήρια αυτής της κοινωνίας, έχοντας όρεξη να κάνουν πράγματα και να εξελιχθούν. Προσοχή δεν λέω ότι πρέπει να βγούμε όλοι στον δρόμο και να μιλάμε με άγνωστους, αλλά όταν έρθει η στιγμή να μιλήσουμε, να γελάσουμε, να το κάνουμε χωρίς να διστάζουμε σκεφτόμενοι πάντα αυτή την "τέλεια", επιτρέψτε μου, απογοητευτική εικόνα που έχουμε σε αυτή την κοινωνία, γιατί μέχρι στιγμής αυτή την μορφή έχει.

                Αυτά είχα να πω για τώρα...ελπίζω να μην σας κούρασα και να σας ξαναδώ σύντομα εδώ. :)