Μελαγχολία

     Άλλη μια νύχτα από αυτές που δεν ξέρω πως να αντιμετωπίσω έφτασε. Όλα μου φαίνονται χωρίς σημασία. Χωρίς ενδιαφέρον. Την μια στιγμή είσαι καλά και γελάς με την παρέα σου λέγοντας μαλακίες και παίζοντας χαζά παιχνίδια στον υπολογιστή, ενώ όταν η ώρα περνάει όλα γύρω σου αλλάζουν.

     Αλλάζουν για να σου θυμίσουν ότι δεν είσαι τίποτα παραπάνω από “κάτι ελάχιστο”. Δεν μπορείς να είσαι πάντα χαρούμενος, να έχεις πάντα όρεξη για συζήτηση, ώρα για χαβαλέ. Μία τέτοια ώρα είναι αυτή τώρα. Δεν θέλω τίποτα. Θέλω να ζήσω την απόλυτη ησυχία. Να ηρεμήσω.

     Σκέφτομαι το παρόν και μελαγχολώ όλο και περισσότερο, σκέφτομαι το μέλλον και τρομάζω. (Τρομάζω = Τρόμος + Ζω) Γιατί κάποιος λοιπόν να ζει με τον τρόμο; Γιατί έτσι μας έχουν μάθει. Να φοβόμαστε. Άλλες φορές είναι το ένστικτο της επιβίωσης που μας κάνει να φοβόμαστε και άλλες φορές φοβόμαστε ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό.

     Στην συγκεκριμένη φάση που βρίσκομαι τώρα, ίσως να έχετε βρεθεί και εσείς στο παρελθόν, φοβάμαι το αύριο. Τι μπορεί να μου επιφυλάξει; Τι μπορεί να συμβεί; Πως μπορώ να το αλλάξω; Τις περισσότερες φορές δεν μπορείς, γιατί για να το αλλάξεις πρέπει να αλλάξεις το παρελθόν, κάτι αδιανόητο και φυσικά ακατόρθωτο με τις γνώσεις και τον τεχνικό εξοπλισμό που έχουμε σήμερα στην κατοχή μας, αν και είναι ένας στόχος και ένα όνειρο που υπήρχε από πάντοτε.

     Πόσες φορές έχεις νιώσει την ανάγκη να έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου, να του πεις κάτι που δεν μπορείς σε κανέναν άλλον; Να σε σφίξει στην αγκαλιά του για να σου δείξει ότι δεν είσαι μόνος χωρίς να περιμένει κάποιο αντίτιμο; Το παρελθόν είναι αυτό που θα το καθορίσει αυτό.

     Δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο λόγο ύπαρξής αυτή η ανάρτηση, απλά είμαι προβληματισμένος και δεν ξέρω τι να κάνω για να βρω μια λύση, μια λύση που μάλλον δεν υπάρχει.

Καληνύχτα σας.