Μελαγχολία

     Άλλη μια νύχτα από αυτές που δεν ξέρω πως να αντιμετωπίσω έφτασε. Όλα μου φαίνονται χωρίς σημασία. Χωρίς ενδιαφέρον. Την μια στιγμή είσαι καλά και γελάς με την παρέα σου λέγοντας μαλακίες και παίζοντας χαζά παιχνίδια στον υπολογιστή, ενώ όταν η ώρα περνάει όλα γύρω σου αλλάζουν.

     Αλλάζουν για να σου θυμίσουν ότι δεν είσαι τίποτα παραπάνω από “κάτι ελάχιστο”. Δεν μπορείς να είσαι πάντα χαρούμενος, να έχεις πάντα όρεξη για συζήτηση, ώρα για χαβαλέ. Μία τέτοια ώρα είναι αυτή τώρα. Δεν θέλω τίποτα. Θέλω να ζήσω την απόλυτη ησυχία. Να ηρεμήσω.

     Σκέφτομαι το παρόν και μελαγχολώ όλο και περισσότερο, σκέφτομαι το μέλλον και τρομάζω. (Τρομάζω = Τρόμος + Ζω) Γιατί κάποιος λοιπόν να ζει με τον τρόμο; Γιατί έτσι μας έχουν μάθει. Να φοβόμαστε. Άλλες φορές είναι το ένστικτο της επιβίωσης που μας κάνει να φοβόμαστε και άλλες φορές φοβόμαστε ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό.

     Στην συγκεκριμένη φάση που βρίσκομαι τώρα, ίσως να έχετε βρεθεί και εσείς στο παρελθόν, φοβάμαι το αύριο. Τι μπορεί να μου επιφυλάξει; Τι μπορεί να συμβεί; Πως μπορώ να το αλλάξω; Τις περισσότερες φορές δεν μπορείς, γιατί για να το αλλάξεις πρέπει να αλλάξεις το παρελθόν, κάτι αδιανόητο και φυσικά ακατόρθωτο με τις γνώσεις και τον τεχνικό εξοπλισμό που έχουμε σήμερα στην κατοχή μας, αν και είναι ένας στόχος και ένα όνειρο που υπήρχε από πάντοτε.

     Πόσες φορές έχεις νιώσει την ανάγκη να έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου, να του πεις κάτι που δεν μπορείς σε κανέναν άλλον; Να σε σφίξει στην αγκαλιά του για να σου δείξει ότι δεν είσαι μόνος χωρίς να περιμένει κάποιο αντίτιμο; Το παρελθόν είναι αυτό που θα το καθορίσει αυτό.

     Δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο λόγο ύπαρξής αυτή η ανάρτηση, απλά είμαι προβληματισμένος και δεν ξέρω τι να κάνω για να βρω μια λύση, μια λύση που μάλλον δεν υπάρχει.

Καληνύχτα σας.

Ξεχνάμε...

       Οι μέρες περνάνε, οι βδομάδες φεύγουν, οι μήνες ξεχνιούνται και όλα μοιάζουν σαν να μην έχουν σημασία, σαν να μην έγιναν ποτέ. Αυτή η κακιά συνήθεια να ξεχνάμε δεν θα μας βγει σε καλό.

       Δεν μιλάω για τα χρόνια που έχουν περάσει μέχρι να φτάσει το σήμερα, αλλά γράφω για το ίδιο το σήμερα. Τα πράγματα έχουν χειροτερέψει αρκετά σε όλους τους τομείς. Η ιστορία λένε επαναλαμβάνεται, αλλά αυτό υποτίθεται ότι γίνεται για καλό, να μαθαίνουμε από τα λάθη μας, να σκεφτόμαστε και να βελτιωνόμαστε, ώστε να μην τα ξανακάνουμε. Τι κάνουν όμως οι “άνθρωποι-απάνθρωποι” που βρίσκονται ανάμεσα μας; Αυτό είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία, πιο πραγματική.

       Δεν ξέρω τι φταίει και συμβαίνει αυτό, αλλά δεν μου αρέσει. Και σε ποιόν αρέσει άλλωστε θα μου πείτε; Και όμως υπάρχουν άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται, ή μάλλον καλύτερα δεν θέλουν να καταλάβουν γιατί δεν τους συμφέρει. Έχουν “κέρδος” από αυτό το πράγμα, μεγάλο “κέρδος”. Ίσως δεν έχω γίνει ακόμα κατανοητός για ποιο πράγμα μιλάω. Μιλάω για όλα όσα γίνονται γύρω μας. Γύρω μας στον κόσμο γενικά, μέχρι γύρω μας στον κόσμο ειδικά.

       Θα σας φέρω ένα παράδειγμα για να καταλάβετε τι εννοώ. Έστω κάποιος υπουργός μιας χώρας που δεν έχει δύναμη από καμία πλευρά, ούτε οικονομική ούτε στρατιωτική ούτε τεχνολογική, και θέλει να βγάλει κάποια λεφτά. Ο μόνος τρόπος για να το κάνει αυτό είναι να εκμεταλλευτεί τους ανθρώπους της χώρας του. Το ίδιο ακριβώς περιστατικό μπορεί να συμβαίνει και μέσα σε μια παρέα, ακόμα και στην δικιά σου, για να έχει ένα μέλος της όφελος, όχι αναγκαστικά χρηματικό αλλά οτιδήποτε άλλο. Αυτόν τον άνθρωπο αργά η γρήγορα θα τον “καταλάβεις” και θα τον διώξεις από την θέση του, άντε να του δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία μήπως και αλλάξει αν θες να είσαι εντάξει με τον εαυτό σου. Μετά θα έρθει κάποιος άλλος που ίσως προσπαθήσει να κάνει το ίδιο πράγμα, αλλά εσύ γνωρίζοντας το παρελθόν θα πρέπει να δράσεις πιο γρήγορα. Αλλά όχι δεν γίνεται έτσι. Δεν γίνεται έτσι γιατί ξεχνάμε. Ξεχνάμε τα πράγματα που μας στεναχωρούν και κρατάμε μόνο αυτά που όταν τα σκεφτόμαστε μας χαρίζουν ένα χαμόγελο στα χείλη. Έτσι είμαστε φτιαγμένοι.

      Όταν ξεχνάς όμως είναι το ίδιο σαν να μην μαθαίνεις.

      Υπάρχουν πολλοί “αφελείς” εκεί έξω που προχωράνε στην ζωή τους ακούγοντας την καρδιά τους, κάνοντας πράγματα γιατί τους αρέσουν, προτιμούν να πληγωθούν από το να πληγώσουν, εμπιστεύονται στους άλλους ακόμα και την ζωή τους, σε σημείο “αηδίας”, και τους βλέπουμε και γελάμε, αλλά ο “κόσμος μας” μας έμαθε να το κάνουμε αυτό. Ο ίδιος κόσμος που μας πούλησε πριν χρόνια ξανά και ξανά. Αλλά συνεχίζουμε και ξεχνάμε, ξεχνάμε αυτούς που μας βοήθησαν σε μια δύσκολη στιγμή, αυτούς που τους είχαμε εκμυστηρευτεί τόσα και τόσα, ξεχνάμε ακόμα και τι είχαμε πει εχθές. Δεν τρέχει τίποτα. Όλα πάνε όπως οι άλλοι τα θέλουν. Και αν κάτι δεν πάει καλά, θα ξεχαστεί χάρη στην “ενημέρωση” μας. Έτσι ξεχνάμε πρόσωπα, συζητήσεις, γεγονότα. Τα γεγονότα τρέχουν και μας έχουν μάθει να μην μένουμε στο παρελθόν, να μην μένουμε όχι να μην το κοιτάμε. (Scripta Manent έλεγαν παλιά, τώρα που δεν διαβάζει κανένας τι να λέμε άραγε;)

       Όταν ο κόσμος θυμηθεί θα αλλάξει. Θα αλλάξει προς το καλύτερο.

       Καλή συνέχεια. ;)

Ναι μεν διαφορετικοί....

       Όπως σε αρκετούς ανθρώπους, και λέω σε αρκετούς χωρίς να κατακρίνω τους υπόλοιπους γιατί άνθρωποι είναι και αυτοί, έτσι και σε μένα μου αρέσει να συναναστρέφομαι με πολλά άτομα, να γνωρίζω καινούργια, να ακούω τι έχουν να μου πουν για την ζωή τους, να ανταλλάζουμε απόψεις και ιστορίες που έχουμε ζήσει, άλλες χαρούμενες και άλλες που δεν θα ήθελε να είχε ζήσει κανείς μας.

       Έτσι υπάρχουν πολλά διαφορετικά είδη ανθρώπων που ζουν ανάμεσα μας, θα έλεγα με επιφύλαξη ότι είναι εκατομμύρια, χωρίς αναγκαστικά αυτό να είναι κακό. Μιλάμε με τους διπλανούς μας, τους γείτονες μας, χωρίς να ξέρουμε τι έχουν τραβήξει και γιατί συμπεριφέρονται μερικές φορές όπως συμπεριφέρονται. (Βέβαια υπάρχουν και μίζεροι άνθρωποι που δεν μπορούν να βλέπουν τους άλλους χαρούμενους και προσπαθούν να κάνουν τα πάντα για να τους αλλάξουν. Αυτοί είναι μεμονωμένες περιπτώσεις που δεν θέλω να συζητήσω και δεν θα το κάνω.) Έτσι φτάνουμε στο σημείο πολλές φορές να κατακρίνουμε τα λάθος άτομα, λέγοντας τα περίεργα, ιδιόμορφα, παράξενα, και να τα κατατάσσουμε σε μειοψηφίες χωρίς να ξέρουμε γιατί έχουν διαμορφωθεί έτσι. Σίγουρα όταν γεννιόντουσαν δεν είχαν σαν σκοπό τους κάτι τέτοιο, να είναι διαφορετικοί.

       Ας το πάρουμε λίγο από την αρχή και ας το αναλύσουμε σιγά σιγά.

       Ας ξεκινήσουμε από την στιγμή που γνωρίζεις έναν νέο άνθρωπο, σε μια καφετέρια, σε ένα club, σε μια δεξίωση, στον δρόμο, στο Ίντερνετ. Δεν παίζει και τόσο μεγάλο ρόλο, γιατί όπου και να τον γνωρίσεις σίγουρα θα είναι κάτι το διαφορετικό από εσένα. Όταν αρχίζεις να συναναστρέφεσαι με αυτόν τον άνθρωπο στην αρχή σίγουρα ο εγκέφαλος σου, θα προσπαθήσει να βγάλει κάποια συμπεράσματα γι αυτόν, να τον κατατάξει σε κάποια κατηγορία από τις ήδη γνωστές σε εκείνον, πάντα με την πιθανότητα να κάνει σφάλμα.

       Όσο περνάει ο καιρός και γνωρίζεις τον άλλον καλύτερα, η μία ώρα συζήτησης από την άλλη διαφέρει αρκετά, τόσο πιο συγκεκριμένος μπορείς να γίνεις γι αυτόν και να διορθώσεις την αρχική σου, ίσως, εσφαλμένη κατηγοριοποίηση σου. Αυτό που δεν μπορείς να διορθώσεις είναι αυτά που έχεις πει μέχρι εκείνη την στιγμή, μόνο ίσως να τα κάνεις χειρότερα.

       Ο καθένας από εμάς είναι αυτός που είναι, έχει διαμορφώσει έτσι τον χαραχτήρα του ώστε να νιώθει αυτός καλά με αυτόν. Όπως λέει και ένα ρητό “Το τι λένε οι άλλοι για σένα, δεν είναι στις δικές σου υποθέσεις.”

       Δεν θα σας κουράσω άλλο. Θα κλείσω ζητώντας σαν "χάρη" να δίνετε ευκαιρίες στους ανθρώπους που γνωρίζετε, δεν είναι λιγότερο έξυπνοι από εσάς ούτε είναι πραγματικά “διαφορετικοί”,στο τέλος μπορεί να εκπλαγείτε με το τι άσχημα παιχνίδια πιθανόν να έχει παίξει η μοίρα σε κάποιους από αυτούς.

       Καλή σας συνέχεια. :)