Ακόμα ένα χαμένο Σαββατόβραδο (part 1)

Έχω τόσο καιρό να γράψω εδώ που έχω ξεχάσει σχεδόν πως είναι. Το account ήταν ακουμπισμένο στο ράφι της καθημερινότητας και μάζευε την σκόνη που του αναλογούσε. Τα τελευταία χρόνια έγιναν πολλά που έφεραν την ζωή μου πάνω κάτω. Δεν διαμαρτύρομαι γι’ αυτό, μιας και θεωρώ την αλλαγή κάτι αναπόφευκτο μέσα στον κύκλο της ζωής, όπως τον κύκλο του νερού σε αυτό τον πλανήτη, αλλά διαμαρτύρομαι γιατί δεν ήμουν έτοιμος για τόσες αλλαγές μέσα σε ένα μικρό διάστημα.

Ξεκινάει γνωρίζοντας μια κοπέλα.

Ίσως η περίοδος δεν ήταν καλή, ίσως πέρναγα πάλι μια από αυτές τις φάσεις μου, ίσως ήθελα κάτι διαφορετικό από την γνωστή – άγνωστη παρέα μου. Δεν ήταν ότι τσακώθηκα με κάποιον αν θυμάμαι καλά, ήταν μια συνολική απογοήτευση που έκπεμπε από τον κοινωνικό μου κύκλο. Έτσι μου την βάρεσε και έμεινα εκείνο το βράδυ μέσα, δεν βγήκα για ποτό, δεν πήγα να παίξω μπάσκετ με τα παιδιά της γειτονιάς, δεν ήθελα να μιλήσω σε κάποιον που ήξερα από παλιά.

Έβαλα την μουσική να παίζει.

Άνοιξα έναν φυλλομετρητή (browser) και άρχισα να χαζεύω στο διαδίχτυο. Οι ώρες πέρναγαν, και όπως και τώρα, δεν έπαιρνα χαμπάρι. Δεν ξέρω πως και γιατί αλλά βρέθηκα σε λημέρια που είχα χρόνια να πατήσω (όπως και τώρα εδώ). Είχα ιστορία με το chat αυτό, και μάλλον γι’ αυτό επέστρεψα. Δεν πέρασε πολύ ώρα μιλώντας εκεί στο δημόσιο παράθυρο του και μου έσκασε ιδιωτικό μήνυμα, «Καλησπέρα». Δεν πίστευα ότι γίνεται ακόμα αυτό, πίστευα ότι το νέο trend ήταν να στέλνεις φωτογραφίες των γεννητικών σου οργάνων συνοδευόμενο με ένα link που σε οδηγούσε σε κάποιο περίεργο site γνωριμιών.

Έμεινα άφωνος.

Έμεινα άφωνος αλλά απάντησα. Το θέμα του συγκεκριμένου ατόμου, ήταν, ότι του είχα κλέψει το όνομα. Όχι δεν το έκανα επίτηδες, γιατί όπως είπα και πριν, είχα χρόνια να επισκεφτώ αυτό το μέρος. Βέβαια η συζήτηση δεν τελείωσε εκεί. Αυτό ήταν μόνο η αρχή. Η νύχτα πέρασε, ο ήλιος ανέτειλε και εμείς είμασταν ακόμα εκεί και μιλάγαμε. Καιρό είχα να γελάσω τόσο. Νομίζω με είχε συνεπάρει η συζήτηση τόσο που δεν είχα ρωτήσει καν όνομα. Όταν ρώτησα, η απάντηση (της) ήταν "Κ".

Έπρεπε να φύγω και να πάω σχολή, αλλά δεν μπορούσα. Ήθελα να συνεχίσω να μιλάω μαζί της. Της ζήτησα κάποιο μέσω επικοινωνίας. Δεν θυμάμαι πως έγινε η αρχή, αλλά έγινε. Οι μέρες πέρναγαν, βγήκαμε για καφέ, όσο περίεργος και να ήμουν δεν είπε κάτι, δεν έκανε κάποια περίεργη γκριμάτσα με κάποιο χαζό μου αστείο. Όλα κύλησαν φυσιολογικά. Έφυγα ευχαριστημένος, πιστεύοντας ότι μόλις είχα βρει ένα άτομο που μπορούσα να κάνω παρέα.

Δεν ήταν όμως μόνο αυτό.

Είχα βρει ένα άτομο που μου θύμιζε μια άλλη ψυχή, μια ψυχή που είναι χιλιόμετρα μακριά. Κάθε συζήτηση μας ήταν ευχάριστη, δημιουργική και εκπαιδευτική μπορείς να πεις. Μετανιώνω για κάποιες μαλακίες που της είχα πει, κυρίως για να της κερδίσω το ενδιαφέρον, αλλά συνολικά δεν έβγαλα κάτι που δεν είμαι. Δεν έδειξα έναν άλλον εαυτό. Κάποια στιγμή της είπα ότι μου αρέσει και θα ήθελα να ξεκινήσω κάτι μαζί της. Η απάντηση ήταν αρνητική.

Έχασα λίγη πίστη από τον εαυτό μου.

Τι είχα κάνει λάθος; Δεν υπάρχει απάντηση νομίζω σε αυτό. Πολλά μπορεί να είχα κάνει λάθος. Πολλά μπορεί να μην έπρεπε να είχαν ειπωθεί αλλά εκείνη μου είπε ότι δεν ήθελε σχέση. Δεν ξέρω αν την πίστεψα ποτέ ή όχι. Έστω πως ναι.

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                 συνεχίζεται...

Λίγο διαφορετικό...

Τον βλέπω ξεχασμένο για ακόμη μια φορά, ακόμα ένα βράδυ στον Προσωπικό Υπολογιστή του, κάθεται και ακούει κάποιο είδος μουσικής, που άλλες φορές από τις εκφράσεις του και τις κινήσεις του, καταλαβαίνω ότι του δίνει θάρρος να συνεχίσει να ζητά πράγματα από αυτή την κακόγουστη ζωή και άλλες στιγμές του την δίνει στα νεύρα.

Δεν μπορεί να κάτσει για λίγος ακίνητος. Δεν ξέρει τι ακριβώς έχει πάει στραβά. Τι έχει κάνει λάθος, γιατί σκέφτεται όπως σκέφτεται, αλλά δεν του αρέσει τίποτα από αυτά που συμβαίνουν εκεί έξω. Στον πραγματικό κόσμο.

Δεν τις ονομάζει ακριβώς ατυχίες της ζωής, αλλά καταριέται το άγνωστο κάθε φορά που κάτι δυσάρεστο του συμβαίνει. Δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει γιατί η ζωή είναι τόσο δύσκολη και αρχίζει να θέτει ερωτήματα που οι απαντήσεις που παίρνει δεν του κάνουν, δεν τον ικανοποιούν. Ακούγονται ψεύτικες.

Τον τελευταίο καιρό τον απασχολούν οι κοινωνικές του σχέσεις. Είναι προβληματισμένος. Το επίπεδο δυσκολίας από ότι έχει καταλάβει, βρίσκεται μόνιμα στο μέγιστο στο δικό του παιχνίδι. Προσπαθεί να έρθει σε επικοινωνία με πολύ κόσμο, διαφορετικό κόσμο,. Το καταφέρνει μέχρι ένα σημείο. Έχει γνωρίσει μέχρι στιγμής άτομα που δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. (Μεταξύ μας ακόμα και μια γρήγορη ματιά να ρίξεις στην παρέα του, θα βγάλεις το ίδιο συμπέρασμα.)

Κατηγορία Αράχνη: Υπάρχουν άτομα που απλά υπάρχουν εκεί για να υπάρχουν. Άτομα που τον θέλουν για παρέα στις βόλτες τους. Για τον χαβαλέ που κάνει στις συζητήσεις τους, χωρίς να ενδιαφέρονται πολλές φορές για το κάτι παραπάνω.

Κατηγορία Λαγός: Έχει γνωρίσει άτομα που αν και δεν κάνει πολύ παρέα μαζί τους, μπορεί να τους πει κάτι που θα έλεγε σε κάποιον πολύ δικό του άνθρωπο.Άνθρωπο που ξέρει ότι δεν θα τον κοροϊδέψει, δεν θα τον μαρτυρήσει, δεν θα του δώσει αυτό το παράξενο βλέμμα που όλους τους κάνει να νιώθουν αμήχανα και άσχημα.

Κατηγορία Δελφίνι: Τέλος αλλά όχι τελευταίο, που και που στην ζωή του κάνουν ξαφνική είσοδο (KABOOOOM) κάποια άτομα που τον κάνουν να νιώθει διαφορετικός, να είναι ο εαυτός του. Σε αυτούς νιώθει cool, άνετος, κάθε φορά που μιλάνε. Άτομα που τα πειράζει και τον πειράζουν πίσω, που δεν σκέφτεται τι θα πει, απλά το λέει και δεν μετανιώνει. Τότε εύχεται να είχε πολλά τέτοια “παράξενα όντα” κοντά του. Ή τουλάχιστον να ερχόταν πιο “κοντά” σε αυτά που ήδη γνωρίζει.

Κάθε απόφαση που παίρνει, και κάθε κίνηση που κάνει όμως τον πάει πίσω. Αυτό είναι που δεν καταλαβαίνει και κάθεται μπροστά μου και μονολογεί “Γιατί να είναι τόσο πολύπλοκη η ανθρώπινη σχέση; Γιατί να μην είναι όλα τόσο απλά όσο το 1+1=3; Γιατί να υπάρχουν άνθρωποι που δεν δίνουν ευκαιρίες στις πιο απλές/ηλίθιες προτάσεις που τους κάνουν όταν είναι έστω και λίγο “μέσα” σε κάτι περίπου το ίδιο τρελό;”. Αναστενάζει και με καθαρίζει με ένα πανί για να συνεχίσω να τον παρακολουθώ. Το βλέμμα του είναι τώρα γεμάτο απορία. Κοιτάει το ταβάνι του δωματίου και μάλλον σκέφτεται ότι πρέπει να του αλλάξει χρώμα.

Το πάπλωμα του τον φωνάζει, η ώρα έχει περάσει. Σηκώνεται σιγά σιγά και μου κλείνει το μάτι. Ξέρω ότι δεν του αρέσω τόσο αλλά ώρες ώρες σπάμε πλάκα μαζί. Έχει πέσει ήδη κάτω από τα παπλώματα του ενώ η μουσική συνεχίζει και παίζει, αλλά πιο χαμηλά πλέον. Η παράσταση έλαβε γι ακόμη μια φορά τέλος σε αυτή την σκηνή.

Καληνύχτα σας,

Η ψηφιακή του κάμερα.

Το παιχνίδι με τις μάσκες.

         Όλοι πλέον ξέρουμε ότι στον κόσμο που έχουμε βρεθεί όλα είναι πιθανά και όλα γίνονται. Όπως κάνω σε κάθε «δημοσίευση» μου, έτσι και αυτή την φορά θα προσπαθήσω να γενικεύσω μερικές από τις σκέψεις που με βασανίζουν τρελά το τελευταίο διάστημα. 
         Αν με ρωτήσεις αν είμαι καλά, η απάντηση που θα πάρεις θα είναι όχι. Αν με ρωτήσεις αν ξέρω τι έχω, η απάντηση που θα πάρεις είναι πάλι όχι. Αν με ρωτήσεις αν μου αρέσει αυτός ο τόπος και αυτή η κοινωνία, η απάντηση που θα πάρεις θα είναι επίσης όχι.

         Με τι τα έχω αυτή την φορά; Με όλους και με όλα. Ας το πάρουμε μια φορά και πάλι από την αρχή, ή προσπαθήστε τουλάχιστον να με ακολουθήσετε εσείς οι 2-3 αναγνώστες μου παρακάτω.

         Το παιχνίδι «Μάντεψε Ποιος;» φαντάζομαι το γνωρίζεται όλοι και δεν χρειάζεται περεταίρω ανάλυση.  Έτσι βλέπω αυτή την στιγμή την κοινωνία μας. Ένα παιχνίδι που ο καθένας διαλέγει μια μάσκα και παίζει τον ρόλο της. Παλιά είχα μια άποψη, ότι ο καθένας που δεν φοράει μάσκα μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του νικητή επειδή κάνει την διαφορά. Ξεχωρίζει μέσα από το κοπάδι και στο τέλος βγαίνει ο νικητής του παιχνιδιού. Ίσως περάσει από πολλές δυσκολίες μέχρι να το πετύχει αυτό και ακόμα μεγαλύτερη πίεση από το περιβάλλον του. Αλλά πάντα, ανά πάσα στιγμή, ξέρει ποιος είναι, που πάει και πώς πάει. Κάτι που θεωρώ ανεκτίμητο.

         Σήμερα έχω διαφορετική άποψη γι αυτόν τον «νικητή». Δεν είναι αυτός που δεν φοράει μάσκα αλλά αυτός που φοράει την καλύτερη. Η καλύτερη μάσκα μπορεί να σου ανοίξει ακόμα περισσότερες και καλύτερες πόρτες. Μπορεί να σε κάνει να βρεθείς στο ίδιο περιβάλλον, με άτομα που δεν αξίζεις. Να βρει κάποιος σε σένα, ή καλύτερα στην μάσκα σου, αυτό που ψάχνει και τον κάνει χαρούμενο. Ναι είναι όλα αυτά το κάτι ψεύτικο, το κάτι αστείο αλλά κανείς πλέον δεν ψάχνει για το πραγματικό από την στιγμή που περνάει καλά με την μάσκα που έχει απέναντι του αλλά και πάνω του.

         Θυμάμαι τα παλιά τα χρόνια που οι φίλοι σου χαιρόντουσαν με την χαρά σου. Τώρα όταν κάτι καλό συμβεί σε σένα όλοι θέλουν να πάθεις κάτι ώστε να μην μπορέσεις να το χαρείς. Ακόμα και παλιοί γνωστοί που βλέπεις καμιά φορά στον δρόμο έχουν αυτό το ηλίθιο χαμόγελο πάνω τους που με αηδιάζει αφάνταστα. Ειδικά όταν λένε κάτι του style «θα σε πάρω τηλέφωνο να πάμε για καφέ», «θα τα πούμε στο Facebook.» στο τέλος της συζήτησης και αφού μου έχουν περιγράψει την “φανταστική” μέχρι τώρα φοιτητική ζωή που έχουν,  spamάρω «Ναι ναι εννοείτε.» ενώ δεν έχω καν, και ξέρω ότι δεν θα συμβεί. Ίσως να είμαι και εγώ ο παράξενος τύπος αλλά δεν το αντέχω καθόλου όλο αυτό το παιχνίδι. Επίσης πώς μπορείς να λες σε κάποιον ότι χάρηκες για την γνωριμία όταν δεν αντάλλαξες μαζί του όλη το βραδύ μια κουβέντα; [ειρωνεία] Μερικοί άνθρωποι απλά με αφήνουν με ανοικτό το στόμα με την ευγένεια τους! [/ειρωνεία]

         Αν ποτέ αυτή η κοινωνία βάλει μυαλό και αποφασίσει να παίξει αυτό το παιχνίδι τίμια τότε θα γελάσουμε πολύ. Μέχρι τότε οι λέξεις θα έχουν νόημα μόνο γι αυτούς που λένε την αλήθεια.

                                                          Με εκτίμηση, ένας "Φίλος".