RSS Feed (xml)
Καλησπέρα σας. Η σημερινή μου ανάρτηση δεν ήταν η προβλεπόμενη. Ετοιμάζω ένα διαφορετικό θέμα να ανοίξω ως προς συζήτηση αλλά επειδή δεν το έχω τελειώσει ακόμα και είναι αρκετά μεγάλο, θα το ανεβάσω σε 2-3 μέρη σιγά σιγά.
Σήμερα με απασχολεί ένα άλλο θέμα, ένα κάπως πιο προσωπικό. Δεν αναγκάζω κανέναν να αποδεχτεί αυτά που γράφω ως σωστά, είναι απλά προσωπικές γνώμες-αντιλήψεις-ιδέες.
Η σημερινή μέρα είναι από τις μέρες τις οποίες ξυπνάς από ξενύχτι και νιώθεις ακόμα κουρασμένος, άσχετα από τις πόσες ώρες έχεις κοιμηθεί. Σηκώνεσαι, πλένεσαι, τρως κάτι και στην συνέχεια λιώνεις μέσα στο σπίτι κάνοντας διάφορα πράγματα. Κάποια στιγμή στην βαράει και λες “Θέλω να βγω, να πάρω λίγο αέρα ρε αδερφάκι μου, να δω λίγο κόσμο, να περπατήσω, έστω και μόνος μου.” (= 30 λεπτά περπάτημα καθημερινά είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για να είμαστε τυπικά υγιής.)
Ντύνεσαι, παίρνεις το Mp3 με τα αγαπημένα σου τραγούδια και βγαίνεις στους δρόμους, περπατώντας χωρίς κάποιον συγκεκριμένο στόχο, ακούγοντας μουσική την στιγμή που διάφορες σκέψεις περνάνε από το μυαλό σου. Παρατηρείς τον κόσμο γύρω σου και τότε παθαίνεις ένα μικρό σοκ. Παντού γύρω σου υπάρχουν ζευγάρια. Ζευγάρια ζευγάρια και ζευγάρια. Άπειρα ζευγάρια. Τα περισσότερα μάλιστα από αυτά, αν όχι όλα, δείχνουν ευτυχισμένα, χαρούμενα. Βλέπεις ότι δεν υπάρχει κάποια ομοιότητα του ενός ζευγαριού με του άλλου, καθένα από αυτά είναι μοναδικό, με έναν δικό του μαγικό τρόπο.
Όσο περνάει η ώρα και είσαι ακόμα ανάμεσα τους, διαπιστώνεις ότι έχει έρθει η άνοιξη και όλοι έχουν βρει κάποιον άνθρωπο για να μοιραστούν και να περάσουν μαζί κάποιες ωραίες στιγμές. Τότε έρχεται ένα δεύτερο σοκ συνέχεια του πρώτου, που δεν το είχες συνειδητοποιήσει μέχρι τώρα. Και αυτή η Άνοιξη σε βρίσκει μόνο, μπακούρι. Μήπως ήρθε η ώρα να σκεφτείς τι έκανες στραβά τόσο καιρό;
Είχες την ευκαιρία να έχεις κάποιον μαζί σου και δεν την έπιασες από τα μαλλιά; Γιατί; Αν δεν σου άρεσε και δεν ήθελες να παίξεις μαζί του, δεκτό. Τον ήθελες αλλά δεν τον κυνήγησες αρκετά; Αυτό είναι άλλο, και κατά την ταπεινή μου γνώμη, μαλακία. Δεν είναι όλη η σχέση ένα κυνηγητό. Δεν υπάρχει ο κυνηγός και το θήραμα, ο κυνηγός και ο κυνηγημένος. Δεν μπορείς να κτίσεις μια σχέση πάνω σε αυτό. Υπάρχει κάτι που είναι πιο σημαντικό. Είναι θέμα επικοινωνίας και ενδιαφέροντος.
Πολλές φορές έχω κάνει αυτή την συζήτηση με διάφορα άτομα, κυρίως κοπέλες, και όταν με ρωτάνε τι ψάχνω και δεν το βρίσκω, απαντάω πάντα μια νορμάλ σχέση. Το νορμάλ βέβαια είναι κάτι υποκειμενικό και αρκετά δύσκολο να το περιγράψεις με λόγια. Και όμως δεν ψάχνω το τέλειο, ας είμαστε ρεαλιστές στο κάτω κάτω της γραφής, ψάχνω αυτό που στα δικά μου μάτια θα έμοιαζε έτσι, ή θα ήταν κοντά σε αυτό. Και πιστέψτε με έχει μεγάλη διαφορά από το αντικειμενικά τέλειο.
Το τι ζητάνε όμως οι κοπέλες από εμάς μου φαντάζει σχεδόν αδιανόητο να το καταλάβω, σαν το πως θα πιάσει ο Coyote τον Road Runner, γιατί όπως και να τους φερόμαστε, πάντα μα πάντα δεν θα είναι ευχαριστημένες ή θα μας κρίνουν χωρίς ενδιαφέρον χωρίς να μας έχουν μάθει καν, χωρίς να μας έχουν δώσει την ευκαιρία.
Το να προσποιηθείς το κάτι ψεύτικο για να ρίξεις μια κοπέλα για μια νύχτα στο κρεβάτι και την άλλη μέρα να μην θυμάμαι ούτε το όνομα της, δεν μου κάνει τόσο ανδρικό και μαγκιά στο κάτω κάτω γιατί αν την άξιζες θα το έκανες δείχνοντας τον πραγματικό σου εαυτό. Αυτό θέλει μαγκιά. Το τι σκέφτονται όμως και ψάχνουν και οι γκόμενες στις μέρες μας είναι ένα μεγάλο μυστήριο.
Σίγουρα υπάρχουν κοπέλες και κοπέλες, δεν τις βάζω όλες στο ίδιο καλάθι, και σίγουρα δεν μπορώ να τις γνωρίσω όλες. Αν έχεις βρει εσύ το πραγματικό σου έτερο ήμισυ, να θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό.
Θέλω να κλείσω με μια ερώτηση, εσύ τι θεωρείς σημαντικό σε μια σχέση;
(Ο τίτλος προέκυψε από το γεγονός ότι έγραφα τις σκέψεις μου στο πόδι, μέσα στο λεωφορείο της επιστροφής.)