Ξεχνάμε...

       Οι μέρες περνάνε, οι βδομάδες φεύγουν, οι μήνες ξεχνιούνται και όλα μοιάζουν σαν να μην έχουν σημασία, σαν να μην έγιναν ποτέ. Αυτή η κακιά συνήθεια να ξεχνάμε δεν θα μας βγει σε καλό.

       Δεν μιλάω για τα χρόνια που έχουν περάσει μέχρι να φτάσει το σήμερα, αλλά γράφω για το ίδιο το σήμερα. Τα πράγματα έχουν χειροτερέψει αρκετά σε όλους τους τομείς. Η ιστορία λένε επαναλαμβάνεται, αλλά αυτό υποτίθεται ότι γίνεται για καλό, να μαθαίνουμε από τα λάθη μας, να σκεφτόμαστε και να βελτιωνόμαστε, ώστε να μην τα ξανακάνουμε. Τι κάνουν όμως οι “άνθρωποι-απάνθρωποι” που βρίσκονται ανάμεσα μας; Αυτό είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία, πιο πραγματική.

       Δεν ξέρω τι φταίει και συμβαίνει αυτό, αλλά δεν μου αρέσει. Και σε ποιόν αρέσει άλλωστε θα μου πείτε; Και όμως υπάρχουν άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται, ή μάλλον καλύτερα δεν θέλουν να καταλάβουν γιατί δεν τους συμφέρει. Έχουν “κέρδος” από αυτό το πράγμα, μεγάλο “κέρδος”. Ίσως δεν έχω γίνει ακόμα κατανοητός για ποιο πράγμα μιλάω. Μιλάω για όλα όσα γίνονται γύρω μας. Γύρω μας στον κόσμο γενικά, μέχρι γύρω μας στον κόσμο ειδικά.

       Θα σας φέρω ένα παράδειγμα για να καταλάβετε τι εννοώ. Έστω κάποιος υπουργός μιας χώρας που δεν έχει δύναμη από καμία πλευρά, ούτε οικονομική ούτε στρατιωτική ούτε τεχνολογική, και θέλει να βγάλει κάποια λεφτά. Ο μόνος τρόπος για να το κάνει αυτό είναι να εκμεταλλευτεί τους ανθρώπους της χώρας του. Το ίδιο ακριβώς περιστατικό μπορεί να συμβαίνει και μέσα σε μια παρέα, ακόμα και στην δικιά σου, για να έχει ένα μέλος της όφελος, όχι αναγκαστικά χρηματικό αλλά οτιδήποτε άλλο. Αυτόν τον άνθρωπο αργά η γρήγορα θα τον “καταλάβεις” και θα τον διώξεις από την θέση του, άντε να του δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία μήπως και αλλάξει αν θες να είσαι εντάξει με τον εαυτό σου. Μετά θα έρθει κάποιος άλλος που ίσως προσπαθήσει να κάνει το ίδιο πράγμα, αλλά εσύ γνωρίζοντας το παρελθόν θα πρέπει να δράσεις πιο γρήγορα. Αλλά όχι δεν γίνεται έτσι. Δεν γίνεται έτσι γιατί ξεχνάμε. Ξεχνάμε τα πράγματα που μας στεναχωρούν και κρατάμε μόνο αυτά που όταν τα σκεφτόμαστε μας χαρίζουν ένα χαμόγελο στα χείλη. Έτσι είμαστε φτιαγμένοι.

      Όταν ξεχνάς όμως είναι το ίδιο σαν να μην μαθαίνεις.

      Υπάρχουν πολλοί “αφελείς” εκεί έξω που προχωράνε στην ζωή τους ακούγοντας την καρδιά τους, κάνοντας πράγματα γιατί τους αρέσουν, προτιμούν να πληγωθούν από το να πληγώσουν, εμπιστεύονται στους άλλους ακόμα και την ζωή τους, σε σημείο “αηδίας”, και τους βλέπουμε και γελάμε, αλλά ο “κόσμος μας” μας έμαθε να το κάνουμε αυτό. Ο ίδιος κόσμος που μας πούλησε πριν χρόνια ξανά και ξανά. Αλλά συνεχίζουμε και ξεχνάμε, ξεχνάμε αυτούς που μας βοήθησαν σε μια δύσκολη στιγμή, αυτούς που τους είχαμε εκμυστηρευτεί τόσα και τόσα, ξεχνάμε ακόμα και τι είχαμε πει εχθές. Δεν τρέχει τίποτα. Όλα πάνε όπως οι άλλοι τα θέλουν. Και αν κάτι δεν πάει καλά, θα ξεχαστεί χάρη στην “ενημέρωση” μας. Έτσι ξεχνάμε πρόσωπα, συζητήσεις, γεγονότα. Τα γεγονότα τρέχουν και μας έχουν μάθει να μην μένουμε στο παρελθόν, να μην μένουμε όχι να μην το κοιτάμε. (Scripta Manent έλεγαν παλιά, τώρα που δεν διαβάζει κανένας τι να λέμε άραγε;)

       Όταν ο κόσμος θυμηθεί θα αλλάξει. Θα αλλάξει προς το καλύτερο.

       Καλή συνέχεια. ;)